Asik - 2009-07-05, 17:58 Temat postu: Ulubiony wiersz Na pewno macie jakieś ulubione, szczególne wiersze. Jakie? Dla mnie jednym z takich wierszy jest 'My z drugiej połowy XX wieku' Ewy Lipskiej My z drugiej połowy XX wieku rozbijający atomy zdobywcy księżyca wstydzimy się miękkich gestów czułych spojrzeń ciepłych uśmiechów Kiedy cierpimy wykrzywiamy lekceważąco wargi Kiedy przychodzi miłość wzruszamy pogardliwie ramionami Silni cyniczni z ironicznie zmrużonymi oczami Dopiero późną nocą przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce umieramy z miłości Yenna - 2009-07-07, 13:17 Mój ulubiony to "Dotknąć..." Rafała Wojaczka "Dotknąć..." Dotknąć deszczu, by stwierdzić, że pada Nie deszcz, tylko pył z Księżyca spada Dotknąć ściany, by stwierdzić, że mur Nie jest ścianą, lecz kurtyną z chmur Ugryźć kromkę, by stwierdzić, że żyto Zjadły szczury i piekarz też zginął Łyknąć wody, by stwierdzić, że studnia Wyschła oraz wszystkie inne źródła Wyrzec słowo, by stwierdzić, że głos Jest krzykiem i nikogo to nie obchodzi Mószka - 2009-07-07, 14:10 Jednego nie dam rady wybrać ;D muszę podać kilka Wisława Szymborska - Nic dwa razy Nic dwa razy sie nie zdarza I nie zdarzy. Z tej przyczyny Zrodzilismy sie bez wprawy I pomrzemy bez rutyny. Choćbyśmy uczniami byli Najlepszymi w szkole świata, Nie bedziemy repetować Żadnej zimy ani lata. Żaden dzień sie nie powtórzy, Nie ma dwóch podobnych nocy, Dwóch tych samych pocałunków, Dwóch jednakich spojrzeń w oczy. Wczoraj, kiedy twoje imię Ktos wymówił przy mnie głośno, Tak mi było, jakby róża Przez otwarte wpadła okno. Dziś, kiedy jesteśmy razem, Odwróciłam twarz ku ścianie. Róża? Jak wygląda róża? Czy to kwiat? A może kamień? Czemu ty sie, zła godzino, Z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś- a więc musisz minąć. Miniesz- a więc to jest piękne. Uśmiechnięci, wpółobjęci, Spróbujemy szukać zgody, Choć różnimy sie od siebie, Jak dwie krople czystej wody. ******** Halina Poświatowska - Lustro jestem zaczadzona pięknem mojego ciała. patrzyłam dzisiaj na siebie twoimi oczyma. odkryłam miękkie zagięcie ramion znużoną okrągłość piersi które chcą spać i powoli na przekór sobie staczają się w dół. moje nogi rozchylające się oddające bezmier- nie aż po krańce których nie ma to co jest mną i poza mną pulsuje w każdym liściu w każdej kropli deszczu. widziałam się jak gdyby poprzez szkło w twoich oczach patrzących na mnie czułam twoje ręce na ciepłej napiętej skórze moich ud i posłuszna twojemu rozkazowi stałam naga naprzeciw wielkiego lustra. a potem zasłoniłam oczy twoje żeby nie widzieć i nie czuć samotności mojego rozkwitłego tobą ciała. ******** Halina Poświatowska - Zawsze kiedy chcę żyć krzyczę zawsze kiedy chcę żyć krzyczę gdy życie odchodzi ode mnie przywieram do niego mówię - życie nie odchodź jeszcze jego ciepła ręka w mojej ręce moje usta przy jego uchu szepczę życie - jak gdyby życie było kochankiem który chce odejść - wieszam mu się na szyi krzyczę umrę jeśli odejdziesz ******** Halina Poświatowska - Wiersz dla mnie Hasiu Hasieńko nie bój się nie masz takie ładne usta i takie oczy wiesz — zaciśniesz ładne usta zamkniesz ładne oczy i jeszcze dłoń w niewielką zwiniesz pięść Hasiu — Hasieńko miałaś sukienkę w kropki miałaś lubiłaś dzwonić koralikami lubiłaś — i miasto które przychodzi w nocy kochałaś — tak spójrz — to wcale nie tak daleko oni mówią — niebo spójrz to całkiem blisko oni mówią — noc a ty — wrócisz do miasta — wykwitniesz imieniem na ustach — Hasiu Hasieńko już trzeba iść — no chodź Yenna - 2009-07-07, 14:40 4 najlepszy... 
Julian Tuwim "Ciemność" „Ciemność” Wulkan strachu za oknem wyrasta, Lawą mroku po brzegi napływa. Huczą głucho piwnice miasta, Wzrokiem judzi północ mrukliwa. Zwierzę ciężkie, gęste, prastare Z góry długo i żmudnie się toczy, Zwierzę z głębin, rozlane, szare Niską chmurą zasnuwa oczy. Smutnie wzdycha noc małomówna, Ciemną wodą piwnice bulgocą. Tak umarła, pochłonięta nocą, Ostatnia księżycówna. -------------------------------------- Maria Konopnicka "Jest w piersi mojej" "Jest w piersi mojej" Jest w piersi mojej cichy grób, Żaden go kwiat nie stroi I żaden tam nie leży trup W śmiertelnej swej ostoi... Nie dzwoni nad nim dzwonów spiż, Nie ciężą ziemi bryły; Nie sterczy kamień ani krzyż U cichej tej mogiły... Tylko w nią zapadł promień ten, Co złocił moje życie... Tylko w niej leży cichy mój sen I ufne serca bicie! -------------------------------------- Ernest Bryll "Lawina" "Lawina" Tyle się stało i nic się nie stało? Chociaż się niebo nad nami łamało Chociaż się otworzyła wielka rana ziemi Czy zostaniemy dalej głusi, ciemni, niemi Rozumiejący wszystko ale tak niezmienni Jak lawina - w płomieniu której się uciera Skała o skałę. Aby z tego pędu Zera się wygładzały znowu w obłość zera W rozwalisko jałowe. Kamienisko błędów?... --------------------------------------- Czesław Miłosz "Obłoki" "Obłoki" Obłoki, straszne moje obłoki, jak bije serce, jaki żal i smutek ziemi, chmury, obłoki białe i milczące, patrzę na was o świcie oczami łez pełnemi i wiem, że we mnie pycha, pożądanie i okrucieństwo, i ziarno pogardy dla snu martwego splatają posłanie, a kłamstwa mego najpiękniejsze farby zakryły prawdę. Wtedy spuszczam oczy i czuję wicher, co przeze mnie wieje, palący, suchy. O, jakże wy straszne jesteście, stróże świata, obłoki! Niech zasnę, niech litościwa ogarnie mnie noc. vicky - 2009-07-24, 11:38 ” Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu, kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu, gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie. Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi, gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi, gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem. I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia, gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia. Lubię to - i tę chwilę lubię, gdy koło mnie wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie, a myśl moja już od niej wybiega skrzydlata w nieskończone przestrzenie nieziemskiego świata.” Tetmajer Mószka - 2009-07-24, 11:45
 jak mogłam o tym zapomnieć! 
vicky - 2009-07-24, 11:45 Kocham ten wiersz... mmm
Żabka - 2009-07-24, 12:03 Maria Pawlikowska-Jasnorzewska 'Aeroplan' Aeroplan, najpiękniejszy ptak biały, leci w oddal, ponad chmur szarzyznę - Ma skrzydła jak szarańcza. Jest jak orzeł śmiały. A oczy ma i serce mężczyzny. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska 'Anioł odszedł..' Skrwawione ręce, opalone skrzydła - Anioł usłyszał - "Odejdź! nic nie wskórasz." I już nie błyszczą srebrne w słońcu pióra, Lecz czarna wstaje przeciw chmurze chmura.. Halina Poświatowska 'Jestem Julią' Jestem Julią mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki jak filiżanka ciemnej kawy wzmogła rytm serca rozdrażniła mój żywy organizm rozkołysała zmysły odeszła Jestem Julią na wysokim balkonie zawisła krzyczę wróć wołam wróć plamię przygryzione wargi barwą krwi nie wróciła Jestem Julią mam lat tysiąc żyję Emmari - 2009-07-24, 14:31 Rafał Wojaczek - Głos kobiecy Różdżkarzu, ślepy już dawno światło inne Niż mieszkające w długich włosach żył To osobliwe światło mojej krwi: Nie muszę wołać Cię, bo wiem , że przyjdziesz I wiem: znów uda Ci się mnie zaskoczyć Wcześniej, nim zdąży zapowiedzieć słuch Jako gościniec przyniesiesz mi znów Topór swej długo ostrzonej nagości A kiedy, czując w sobie nagłe ostrze W największym strachu krzyknę: Kocham Cię Wtedy, rzeźniku, znów przekonasz się: Kobiety mówią czasem ludzkim głosem Eos - 2009-07-24, 15:06 Zgon Zefira Kniaźnin Dionizy Franciszek Zefir w Eliny warkoczu Miękkie rozgarnia kędziory; I ognie chwyta z jej oczu Rozkosznej pełen przekory, Na ustach i twarzy świeżej On u niej coraz omdlewa; A milszej łaknąc kradzieży Szatę jej nawet podwiewa. Ja czynie zdrowia ofiarę, Ja dla niej ginę, umieram, A za te czułość i wiarę, Ostrość i wstręty odbieram. Ach! czegóż serce tu życzy? Patrz! oto Zefir utonął Na łonie wdzięków, w słodyczy Poigrał z ogniem i spłonął. Asik - 2009-07-25, 00:32 Wczoraj była 30sta rocznica śmierci E. Stachury, więc dodaje jeden jego wiersz - zresztą mój ulubiony: Musisz mi pomóc Kocham za siebie, kocham za ciebie, Kocham jeden za dwoje. Słońce po niebie, księżyc po niebie, Gwiazdy po niebie, chmury po niebie - Wszystko spoczywa na mojej głowie! Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc, Swoją miłością musisz mi pomóc; Musisz pokochać mnie więcej, Bliżej wyciągnąć kochane ręce Musisz! Sam nie podołam, sam nie dam rady Unieść tyle miłości. Księżyc i gwiazdy, chmury i słońce, Lody wciąż łamać, ciągle i ciągle, Sił mi brakuje, o pomoc proszę! Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc, Swoją miłością musisz mi pomóc; Musisz pokochać mnie więcej, Bliżej wyciągnąć kochane ręce Musisz! Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc, Swoją miłością musisz mi pomóc; Musisz pokochać mnie więcej, Żebym się nie mógł w głęboką wodę Rzucić! Zaheel - 2009-07-25, 18:45 Andrzej Bursa Nauka chodzenia Tyle miałem trudności z przezwyciężeniem prawa ciążenia myślałem że jak wreszcie stanę na nogach uchylą przede mną czoła a oni w mordę nie wiem co jest usiłuję po bohatersku zachować pionową postawę i nic nie rozumiem "głupiś" mówią mi życzliwi (najgorszy gatunek łajdaków) "w życiu trzeba się czołgać czołgać" więc kładę się na płask z tyłkiem anielsko-głupio wypiętym w górę i próbuję od sandałka do kamaszka od buciczka do trzewiczka uczę się chodzić po świecie Dziś to mój ulubiony wiersz.
Krystyna - 2009-07-25, 21:11 Najpiękniejszy, najcudowniejszy, najbardziej mój ... Pantera, Rilke Rainer Maria Tak ją znużyły mijające pręty, że jej spojrzenie całkiem się zamąca. Jakby nie miał tysiąc prętów świat zaklęty i nie ma świata prócz prętów tysiąca. Jej miękki chód na opór nie napotka, wedrując wewnątrz najmniejszego pola - to jakby taniec siły wokół środka, w którym zdrętwiała trwa ogromna wola. Niekiedy źrenic unosi zasłonę cicho. - I obcy obraz się przedziera. Idzie przez ciała milczenie stężone - i w głębi Serca bezgłośnie umiera. lapicaroda - 2009-07-27, 19:44 Jeżeli patrząc pod kątem wiersza, który zrobił na mnie wrażenie od strony estetycznej: Stanisław Grochowiak- Płonąca żyrafa Tak To jest coś Biedna konstrukcja człowieczego lęku Żyrafa kopcąca się pomaleńku Tak To jest coś Coś z tamtej ściany z aspiryny i potu Ta mordka podobna do roztrzaskanego kulomiotu Tak To jest coś Czemu próchniejecie od brody do skroni Jaki wam ząbek w pustej czaszce dzwoni Tak To jest coś Coś co nas czeka Użyteczne i groźne Jak noga Jak serce Jak brzuch i pogrzebacz Ciemna mogiła człowieczego nieba Tak To jest coś O wiersz ja ten piszę Sobie a osłom Dwom zreumatyzowanym Jednemu z bólem zęba Oni go pojmą Tak To jest coś Bo życie Znaczy: Kupować mięso Ćwiartować mięso Zabijać mięso Uwielbiać mięso Zapładniać mięso Przeklinać mięso Nauczać mięso i grzebać mięso I robić z mięsa I myśleć z mięsem I w imię mięsa Na przekór mięsu Dla jutra mięsa Dla zguby mięsa Szczególnie szczególnie w obronie mięsa A ONO SIĘ PALI Nie trwa Nie stygnie Nie przetrwa i w soli Opada I gnije Odpada I boli Tak To jest coś ..a jeśli patrzeć pod kątem bardziej osobistym, z pewnością ważny jest dla mnie ten wiersz. to jeden z tych, o których się mówi ''to o mnie''. Deklamowałam go nawet na egzaminie: Jan Lechoń- Bez tytułu (''Pytasz , co w moim życiu...'') Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczą główną, Powiem ci: śmierć i miłość - obydwie zarówno. Jednej oczu się czarnych, drugiej - modrych boję. Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje. Przez niebo rozgwieżdżone, wpośród nocy czarnej, To one pędzą wicher międzyplanetarny, Ten wicher, co dął w ziemię, aż ludzkość wydała, Na wieczny smutek duszy, wieczną rozkosz ciała. Na żarnach dni się miele, dno życia się wierci, By prawdy się najgłębszej dokopać istnienia - I jedno wiemy tylko. I nic się nie zmienia. Śmierć chroni od miłości, a miłość od śmierci. Yenna - 2009-07-30, 16:13 Śpieszmy się Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko co nieważne jak kro.wa się wlecze najważniejsze tak prędkie że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście przychodzi jednocześnie jak patos i humor jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon żeby widzieć naprawdę zamykają oczy chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć kochamy wciąż za mało i stale za późno Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą ks. Jan Twardowski Kya - 2009-07-31, 23:48 Krzysztof Kamil Baczyński- Dwie miłości Więc pokochałeś kruche, ciepłe ciało, które się w formach słowiczych ustało, jak mleko płynie w szklanym smukłym dzbanie, skrzypiec ma smutek i roślin śpiewanie. Więc pokochałeś je. Jak ruczaj sobie przed oczy stawiasz, aby twarze obie: i ta odbita, i twoja prawdziwa, były jak jeden ruch, co poukrywa ziemię jak pożar i niebo jak jaśmin, na które jedno serce jest małe i ciasne. I pokochałeś jeszcze ziemię grozy z ognistym śladem wielkich kroków bożych, ziemię, gdzie bracia popieleją z tobą, gdzie śmierć i wielkość jak dwa gromy obok stoją u skroni i skrzydłami biją tym, co umarli, i tym, którzy żyją. Więc pokochałeś jej rzek bicz srebrzysty i białe pióra mazowieckiej Wisły, i góry ciężkie jak chmury na ziemi, i ludzi skutych - i tak żyjesz niemi. I kiedy z szablą rozpaloną stoisz u huraganów ostatniego boju, i kiedy broń jak życie w dłoni ważysz, a nie masz łzy na sercu i na twarzy, gdy rzucasz ciało jak puchy świetliste, wiotkie jak śpiew, a z nim odbicie czyste, by mieć twarz jedną nie odbitą w ciszy, napiętnowaną śmierci czarnym krzyżem, myślisz, że z Boga musi być ta miłość, dla której młodość w grobie się prześniło. Marki - 2009-08-01, 12:17 Kazimierz Przerwa-Tetmajer - A kiedy będziesz moją żoną... A kiedy będziesz moją żoną... umiłowaną, poślubioną, wówczas się ogród nam otworzy, ogród świetlisty, pełen zorzy. Rozdzwonią nam się kwietne sady, pachnąć nam będą winogrady, i róże śliczne i powoje całować będą włosy twoje. Pójdziemy cisi, zamyśleni, wśród żółtych przymgleń i promieni, pójdziemy wolno alejami, pomiędzy drzewa, cisi, sami. Gałązki ku nam zwisać będą, narcyzy piąć się srebrną grzędą, i padnie biały kwiat lipowy na rozkochane nasze głowy. Ubiorę ciebie w błękit kwiatów, niezapominajek i bławatów, ustroję ciebie w paproć młodą i świat rozświetlę twą urodą. Pójdziemy cisi, zamyśleni, wśród złotych przymgleń i promieni, pójdziemy w ogród pełen zorzy kiedy drzwi miłość nam otworzy. Paweł Heintsch - Jesteś Jesteś w tych słowach, choć Cię nie wołałem. Płonie mi Tobą każda cząstka mowy. Ciało jest słowem a słowo jest ciałem, cieniem o zmierzchu, zapachem sosnowym. Kocham, więc jestem, Choć coraz mi ciemniej… To Twoje światło jest we mnie. I tego samego autora wiersz bez tytułu. I skąd przyjacielu, przyszedłeś i dokąd idziesz w tęsknocie? Po co urągasz światu Burzą słów, których nie mógłby dociec? Prawda jest zawsze w środku, Jak cel, w który nigdy nie trafisz Światu na imię jest pieniądz, Żądza, ambicja i mafia. Tęsknota za wielkim Nieznanem W sercach tak gorzko się łamie- Daj serce ludziom w ofierze, Bo chleb zamieni się w kamień. Idziesz i nie wiesz dokąd, Bo złudnych bogactw nie pragniesz, Bo wiesz, że są jak ognik Błądzący nocą po bagnie. Płomienia w dłonie nie schwytasz, A w bagnie się pewnie pogrążysz- Ogromna bezbrzeżna tęsknota I tak nie przestanie Ci ciążyć… Więc idź przed siebie pogodny I ducha niebu polecaj; I mów modlitwę wędrowców, Która otuchę roznieca: Skąd idę – nie wiem, Lecz wiem, że idę- Działam, jak muszę, Jak mówi serce. Co będzie zobaczę, Gdy Bogu zdam sprawę Z mojej tęsknoty Za Wielką Niewiadomą ziemi i nieba. Yenna - 2009-08-04, 23:10 Elegia o... (chłopcu polskim) Oddzielili cie, syneczku, od snów, co jak motyl drżą, haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią, malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg, wyszywali wisielcami drzew płynące morze. Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć, gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami. Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg, przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg. I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc, i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło. Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką. Czy to była kula, synku, czy to serce pekło? Krzysztof Kamil Baczyński KOT W PUSTYM MIESZKANIU Umrzeć - tego nie robi się kotu. Bo co ma począć kot w pustym mieszkaniu. Wdrapywać się na ściany. Ocierać się między meblami. Nic niby tu nie zmienione, a jednak pozamieniane. Niby nie przesunięte, a jednak porozsuwane. I wieczorami lampa już nie świeci. Słychać kroki na schodach, ale to nie te. Ręka, co kładzie rybę na talerzyk, także nie ta, co kładła. Coś się tu nie zaczyna w swojej zwykłej porze. Coś się tu nie odbywa jak powinno. Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma. Do wszystkich szaf się zajrzało. Przez półki przebiegło. Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło. Nawet złamało zakaz i rozrzuciło papiery. Co więcej jest do zrobienia. Spać i czekać. Niech no on tylko wróci, niech no się pokaże. Już on się dowie, że tak z kotem nie można. Będzie się szło w jego stronę jakby się wcale nie chciało, pomalutku, na bardzo obrażonych łapach. I żadnych skoków pisków na początek. Emmari - 2009-08-05, 11:50 Wisława Szymborska - Portret kobiecy Musi być do wyboru. Zmieniać się, żeby tylko nic się nie zmieniło. To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby. Oczy ma, jeśli trzeba, raz modre, raz szare, czarne, wesołe, bez powodu pełne łez. Śpi z nim jak pierwsza z brzegu, jedyna na świecie. Urodzi mu czworo dzieci, żadnych dzieci, jedno. Naiwna, ale najlepiej doradzi. Słaba, ale udźwignie. Nie ma głowy na karku, to będzie ją miała. Czyta Jaspersa i pisma kobiece. Nie wie po co ta śrubka i zbuduje most. Młoda, jak zwykle młoda, ciągle jeszcze młoda. Trzyma w rękach wróbelka ze złamanym skrzydłem, własne pieniądze na podróż daleką i długą, tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej. Dokąd tak biegnie, czy nie jest zmęczona. Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi. Albo go kocha, albo się uparła. Na dobre, na niedobre i na litość boską. annoth - 2009-08-05, 21:09 Krzysztof Kamil Baczyński Ten wiersz jak śmierć jest smutny... I Ten wiersz jak śmierć jest smutny i obojętny jak śmierć. Szare koty pod światło puszą ostrą sierść. Żółty lament ulicy. gdzie nie chodzi nikt. Bije trwoga żaglami o codzienność szyb. II Niebu blaknie za każdym krokiem. Ogień wydzwania łuny, a wesołe ptaki są pożegnaniem moim z ludźmi i bogiem. Ślepnę, tracę drogi, chodzę torem rakiet. A więc jesień. Dymi miasto, ptaki płyną na ukos, liście opadłe z czerwonych kominów fabryk. Po ulicy chodzą umarli, leża skrzydła oderwane krukom, czeka powóz i w drzwiach martwy lokaj z kandelabrem. Wojaż toczy powoli drogi wysokich kasztanów. Upływam w jesień mniejszy z każdym krokiem, w pola zasianych zjaw w kolumny ma[r]twych peanów, w obojętność - mijanych - okien Gdzie powóz drogą odpływa? Szelestem dymi bruk, 0, najsmutniejsza jesieni, w zamęcie znaków i elips nad pieśnią kołujesz jak kruk. Jak miłość powierzoną dwóm życiom - rozdzielić? Konstanty Ildefons Gałczyński Pyłem księżycowym Pyłem księżycowym być na twoich stopach wiatrem przy twej wstążce, mlekiem w twoim kubku, papierosem u ustach, ścieżką pośród chabrów, ławką, gdzie spoczywasz, książką którą czytasz. Przeszyć cię jak nitką, otoczyć jest przestwór być porami roku dla twych drogich oczy i ogniem w kominku i dachem, co chroni przed deszczem. ankaanka - 2009-08-12, 16:16 Yenna, nie wiem, czy wiesz, "Spieszmy się" Twardowskiego, z założenia wcale nie miał być wierszem o śmierci (a przynajmniej tak napisał x Jan w swojej autobiografii)
A tu kilka moich ulubionych:
Asik - 2009-08-19, 13:54 Konstanty Ildefons Gałczyński "Ulica szarlatanów" Szarlatanów nikt nie kocha. Zawsze sami. Dla nich gwiazdy świecą w górze i na dole. W tajnych szynkach piją dziwne alkohole. I wieczory przerażają bluźnierstwami. Wymyślili swe tablice szmaragdowe. Krwią dziewicy wypisali charaktery. Strachy w liczbach: 18, 3 i 4. Przeklinamy Jezu-Chrysta i Jehowę. Szarlatani piszą księgi o papieżach. Zawsze w nocy mówią źle o Watykanie. Zawsze w nocy słychać szklane, szklane łkanie: płaczą gwiazdy zaplątane w szkła na wieżach. Kiedy miesiąc umęczony wschodzi na nów, alkohole z przerażenia drżą słodyczą. Nie pomogą alkohole: W nocy krzyczą łzy fałszywe szmaragdowych szarlatanów. Bardzo cicho i boleśnie jest nad ranem. Dzwonią dzwony, świt pochyla się w pokorze. Odpuść grzechy szarlatanom, Panie Boże, wszak Ty jesteś takim samym szarlatanem. Agu - 2009-09-06, 15:27 Nie interesuje się poezją ale jeden wiersz utknął mi w pamięci : Antoni Lange Chciałbym być świeżym porannym tchnieniem Wietrzyka, Co twoje piersi wiosny pragnieniem Przenika. Chciałbym być słońcem, co cię ogrzewa, W szat bieli. Chciałbym być taką, co cię oblewa W kąpieli. Chciałbym tą cząstką wybraną zostać Przestworza, Które obleka białą twą postać Jak zorza. Chciałbym być okiem twym - i uśmiechem Twym smętnym; Falą twych włosów - piersi oddechem, Krwi tętnem. Chciałbym być dumań twych marzycielskich Przędziwem. Uczuć twych żarem - piersi twych sielskich Ogniwem. Chciałbym sie całą mą przeobłoczyć Osobą W tobie - i z tobą byt mój zjednoczyć: Być tobą! Asik - 2009-09-14, 14:45 Federico García Lorca - Lament Zamknąłem drzwi od balkonu, ponieważ nie chciałem słuchać płaczu, ale za szarymi ścianami nic nie było słychać prócz płaczu. Bardzo mało jest śpiewających aniołów, bardzo mało jest szczekających psów, tysiące skrzypiec mieści się w jednej dłoni. Ale płacz jest olbrzymim aniołem, płacz jest olbrzymimi skrzypcami, łzy tamują głos wiatru i nic już nie słychać prócz płaczu. ******************************** Rainer Maria Rilke - Poważna chwila Kto teraz płacze gdziekolwiek na świecie, tak bez powodu płacze na tym świecie, płacze nade mną. Kto teraz w nocy gdziekolwiek się śmieje, tak bez powodu w tej nocy się śmieje, śmieje się ze mnie. Kto teraz idzie gdziekolwiek na świecie, tak bez powodu idzie na tym świecie, ten idzie do mnie. A kto umiera gdziekolwiek na świecie, tak bez powodu umiera na świecie, ten patrzy na mnie. ********************************* Wisława Szymborska - Do zakochanej nieszczęśliwie Znam ludzi, którym w sercach zgasło, lecz mówią: ciepło nam i jasno, i bardzo kłamią, gdy się śmieją Wiem jak ułożyć rysy twarzy by smutku nikt nie zauważył. Anoniman - 2009-10-31, 16:12 Konstandinos Kawafis - Itaka Jeśli wyruszasz w podróż do Itaki, Pragnij tego, by długie było wędrowanie, Pełne przygód, pełne doświadczeń. Lajstrygonów, Cyklopów, gniewnego Posejdona Nie obawiaj się. Nic takiego Na twojej drodze nie stanie, jeśli myślą Trwasz na wyżynach, jeśli tylko wyborne Uczucia dotykają twego ducha i ciała. Ani Lajstrygonów, ani Cyklopów, Ani okrutnego Posejdona nie spotkasz, Jeżeli ich nie niesiesz w swojej duszy, Jeśli własna twa dusza nie wznieci ich przed tobą. Pragnij tego, by wędrowanie było długie: Żebyś miał wiele takich poranków lata, Kiedy, z jaką uciechą, z jakim rozradowaniem, Będziesz podpływał do portów, nigdy przedtem nie widzianych; Żebyś się zatrzymywał w handlowych stacjach Fenicjan I kupował tam piękne rzeczy, Masę perłową i koral, bursztyn i heban, I najróżniejsze wyszukane olejki Ile ci się uda zmysłowych wonności znaleźć. Trzeba też, byś egipskich miast odwiedził wiele, Aby uczyć się i jeszcze się uczyć – od tych, co wiedzą. Przez cały ten czas pamiętaj o Itace. Przybycie do niej twoim przeznaczeniem. Ale bynajmniej nie spiesz się w podróży. Lepiej, by trwała ona wiele lat, Abyś stary już był, gdy dobijesz do tej wyspy, Bogaty we wszystko, co zyskałeś po drodze, nie oczekując wcale, by ci dała bogactwa Itaka. Itaka dała ci tę piękną podróż. Bez Itaki nie wyruszyłbyś w drogę. Niczego więcej już ci dać nie może. A jeśli ją znajdujesz ubogą, Itaka cię nie oszukała. Gdy się stałeś tak mądry, po tylu doświadczeniach, Już zrozumiałeś, co znaczą Itaki. Zaheel - 2009-11-02, 22:21 Kazimierz Przerwa-Tetmajer Mów do mnie jeszcze Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową tęskniłem lata... Każde twoje słowo słodkie w mym sercu wywołuje dreszcze - mów do mnie jeszcze... Mów do mnie jeszcze... Ludzie nas nie słyszą, słowa twe dziwnie poją i kołyszą, jak kwiatem, każdym słowem twym się pieszczę mów do mnie jeszcze... Paul Verlaine Światło Księżyca Dusza twa jest jak pejzaż wyszukany, Gdzie wdzięcznych masek krążą roje płoche I bergamasek tłum w pląsy porwany; Wszyscy w przebraniach, jakby smutni trochę. Sławią miękkimi piosnki swej tonami Zwycięską miłość i żywot swobodny, Lecz w szczęście swe nie wierzą, zda się, sami! Bukiety nut w księżyca blask łagodny Wplata noc pełna smutku i urody, W koronach drzew ptaszęce budząc chóry I w spazm zachwytu zmieniając plusk wody, Rozbryzgi fontann chłoszczących marmury. Marcin Świetlicki Palenie (wersja dłuższa) Bo to jest bracie wojna. Wojna palących z niepalącymi. Odwieczna dychotomia: Jak Legia i Polonia Jak Wisła i Krakowia Jak Staś i Nel. Pytam: dlaczego niepalący wsiadają bez skrupułów do przedziałów dla palących? Czemu chcą dominować? Czemu są wiecznie urażeni? Mój mały przyjacielu, papierosie. Spędziłem z tobą więcej czasu niż z kimkolwiek. Niszczmy się nawzajem, czule zobowiązani. Pytam: dlaczego niepalący nie doceniają naszej samotności, naszej niemądrej odwagi,naszego żaru, popiołu? Nena - 2009-11-08, 14:33 Kazimierz Przerwa-Tetmajer: Szukam Cię. "Szukam cię - a gdy cię widzę, udaję, że cię nie widzę. Kocham cię - a gdy cię spotkam, udaję, że cię nie kocham. Zginę przez ciebie - nim zginę, krzyknę, że ginę przypadkiem... " Jan Lechoń: "Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczy główną ... " Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczy główną, Powiem ci: śmierć i miłość-obydwie zarówno. Jednej oczu się czarnych, drugiej-modrych boję. Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje. Przez niebo rozgwieżdżone, wpośród nocy czarnej, Te one pędzą wicher międzyplanetarny, Ten wicher, co dął w ziemię, aż ludzkość wydała, Na wieczny smutek duszy, wieczną rozkosz ciała. Na żarnach dni się miele, dno życia się wierci, By prawdy się najgłębszej dokopać istnienia- I jedno wiemy tylko. I nic się nie zmienia. Śmierć chroni od miłości, a miłość od śmierci. Taka jedna - 2009-11-08, 16:11 Miciński LUCIFER Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży, lecący z jękiem w dal - jak głuchy dzwon północy - ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy. Ja komet król - a duch się we mnie wichrzy jak pył pustyni w zwiewną piramidę - ja piorun burz - a od grobowca cichszy mogił swych kryję trupiość i ohydę. Ja - otchłań tęcz - a płakałbym nad sobą jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach - jam blask wulkanów - a w błotnych nizinach idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą. Na harfach morze gra - kłębi się rajów pożoga - i słońce - mój wróg słońce! wschodzi wielbiąc Boga. * * * J.Przybora ŚMIERĆ ANIOŁA Nad grobem szlachetnego pana ni wdowa po nim zapłakana, ni przyjaciele nie bywają już. Lecz jakaś nieznajoma postać nie może się z tym grobem rozstać od zórz porannych do wieczornych zórz. Czemu tak płacze , łka dlaczego? Kim był ten obcy dla zmarłego? Któż na pytanie to odpowie, któż... Aż nagle z worka wyszło szydło- wiatr targnął płaszczem, odkrył skrzydło. Ach, to po zmarłym płacze Anioł Stróż. W odwiecznych księgach i rocznikach nie notowano nieboszczyka, po którym by tak płakał Anioł Stróż, po ktorym czuwałby przy grobie i ciągle we łzach i w żałobie- już mu bez niego istnieć ani rusz. Nawet odrzucił nowy przydział- czegoś takiego Bóg nie widział, więc go ogarnia na Anioła gniew. Stróż Anioł Boga się nie boi- nad przyjaciela grobem stoi, choć na niebiosach Stwórca marszczy brew. Nad grobem jasna twarz Anioła, a czarne chmury dookoła, zza chmur wygląda gniewna Pana twarz. Z odkrytą głową Anioł boso- rozpaczy po człowieku posąg- wciąż przy mogile jego pełni straż. I póty w żalu trwa serdecznym, aż ulitował się Przedwieczny i z czoła Jego gniewu obłok znikł. I nieśmiertelnośc mu odbiera, i pada Anioł, i umiera... A nad Aniołem już nie płacze nikt. BiałaRóża - 2010-04-06, 17:49 Strasznie trudno wybrać jeden a nawet kilka... Na pewno zgodzę się z Asik z pierwszego postu co do wiersza "My z drugiej polowy XX wieku" tyle, że ja powiedziałabym, że to wiersz Małgorzaty Hillar (szukałam w internecie, wiersz pojawia się przypisany obu autorkom). Oprócz tego na pewno większość wierszy Szymborskiej, wspomniane już "Nic dwa razy", "Kot w pustym mieszkaniu" a także: "Miłość szczęśliwa" Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne, czy to poważne, czy to pożyteczne - co świat ma z dwojga ludzi, którzy nie widzą świata? Wywyższeni ku sobie bez żadnej zasługi, pierwsi lepsi z miliona, ale przekonani, że tak stać się musiało - w nagrodę za co? za nic; światło pada znikąd - dlaczego właśnie na tych, a nie innych? Czy to obraża sprawiedliwość? Tak. Czy narusza troskliwie piętrzone zasady, strąca ze szczytu morał? Narusza i strąca. Spójrzcie na tych szczęśliwych: gdyby się chociaż maskowali trochę, udawali zgnębienie krzepiąc tym przyjaciół! Słuchajcie, jak się śmieją - obraźliwie. Jakim językiem mówią - zrozumiałym na pozór. A te ich ceremonie, ceregiele, Wymyślne obowiązki względem siebie - wygląda to na zmowę za plecami ludzkości! Trudno nawet przewidzieć, do czego by doszło, gdyby ich przykład dał się naśladować. Na co liczyć by mogły religie, poezje, o czym by pamiętano, czego zaniechano, kto by chciał zostać w kręgu. Miłość szczęśliwa. Czy to jest konieczne? Takt i rozsądek każą milczeć o niej jak o skandalu z wysokich sfer Życia. Wspaniałe dziatki rodzą się bez jej pomocy. Przenigdy nie zdołałaby zaludnić ziemi, zdarza się przecież rzadko. Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej Z tą wiarą lżej im będzie i żyć, i umierać. i wiele, wiele innych różnych wierszy... Asik - 2010-04-06, 20:36
Tak, jest to wiersz M. Hillar, a nie Ewy Lipskiej. Mój błąd, za późno się zorientowałam i nie mogłam już edytować 
Piotr Macierzyński - ***Jeśli to nic ... jeśli to nic dla ciebie nie znaczy to mnie nie dotykaj jeśli dajesz mi pluszowego jeża albo mówisz chciałabym posłuchać twoich wierszy od razu się w tobie zakocham ale mi nie ufaj jeśli nie byłaś ze mną na wódce nic o mnie nie wiesz jeśli nie jechałaś ze mną w nocy na korytarzu w pociągu na trasie Bydgoszcz-Gdynia w takim tłoku że trudno sięgnąć po butelkę którą się ma we własnej kieszeni i nie widziałaś mojej rozpaczy gdy po dwudziestu minutach walki z rurkami od namiotu wydawało mi się że zrobiłem jej kilka centymetrów miejsca do spania ale było to tylko złudzenie i jeśli nie spałaś ze mną w jednym pokoju i nie słyszałaś mojego kaszlu tłumionego w płucach żeby jej nie obudzić nie wiesz że potrafię być romantyczny chociaż przychodzi mi to z dużym trudem słucham „Zmokniętych psów” z muzyką Toma Waits’a w wykonaniu Mariusza Lubomskiego i czuję się jak na Dworcu Centralnym gdy pierwszy raz ojciec wyrzucił mnie z domu podobno pierwszy raz jest zawsze najlepszy jeśli moja złość jest większa niż twoja dobroć nawet się do mnie nie zbliżaj kiedyś na zawsze zaufałem jednej kobiecie i to wystarczyło żeby psychiatra wojskowy uznał mnie za swoje najciekawsze odkrycie „lecz póki nosy lśnią nie ufaj człeku psom zmokniętym bo choć skulone są rozszarpać mogą dłoń na strzępy” jeśli to nic dla ciebie nie znaczy spróbuj mnie dotknąć Galna - 2010-04-29, 15:00 Agnieszka Osiecka Powiedziałam, że do ciebie przyjdę, nie przyszłam. Powiedziałam, że za ciebie wyjdę, nie wyszłam. Powiedziałam, że nie umiem zdradzić, umiałam. Powiedziałam, że się chcę poprawić, nie chciałam. Tłumaczyłam, że nie zapominam, no, nie wiem... Raz już była przecież taka zima bez ciebie. Przysięgałam: "Jesteś całym światem" - niemądrze. Obiecałam: "Wrócę tu przed latem" - a skądże... Bo ja tak mówiłam żartem. Dobry żart jest tynfa wart. A ty oczy masz uparte, ty budujesz domek z kart. Czasem palnę coś w rozmowie, żartem snuję jakiś plan, a ty zaraz myślisz sobie, przywiązujesz się nad stan. Ty tak nie znasz się na żartach, aż mnie czasem bierze złość, ja ci mówię: "Idź do czarta, mam po uszy ciebie! Dość!", ja ci mówię: "Idź do czarta, mam po uszy ciebie! Dość!". Powiedziałam, że już nie zadzwonię, dzwoniłam. Powiedziałam: "Idź już lepiej do niej" - kręciłam. Powiedziałam: "Nic już nie pamiętam..." - a jakże! Powiedziałam: "Cóż, nie jestem święta!" - to fakt, że okłamałam ciebie tyle razy, mój miły. Jakoś na to nie brak mi fantazji i siły. Powiedziałam: "Już nie będę czekać" - czekałam... Bo czasami chce się do człowieka - ja chciałam! Tylko tak mówiłam żartem. Dobry żart jest tynfa wart. A ty oczy masz uparte, ty budujesz domek z kart... Raz palnęłam cos w rozmowie, tyś się zerwał i w tył zwrot, pomyślałeś widać sobie: Czas, by zmienić wreszcie port! Gdy uskładasz już na bilet, okręt zacznie fale pruć, to w Koluszkach, w Mińsku, w Chile ja cię znajdę, krzyknę: "Wróć!", to w Koluszkach, w Mińsku, w Chile ja cię znajdę, krzyknę: "Wróć!". Nyks. - 2010-08-14, 14:52 Uwielbiam: Wisława Szymborska Rozmowa z kamieniem Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Chcę wejść do twego wnętrza, rozejrzeć się dokoła, nabrać ciebie jak tchu. - Odejdź - mówi kamień. - Jestem szczelnie zamknięty. Nawet rozbite na części będziemy szczelnie zamknięte. Nawet starte na piasek nie wpuścimy nikogo. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Przychodzę z ciekawości czystej. Zycie jest dla niej jedyna okazja. Zamierzam przejść się po twoim pałacu, a potem jeszcze zwiedzić liść i krople wody. Niewiele czasu na to wszystko mam. Moja śmiertelność powinna Cię wzruszyć. - Jestem z kamienia - mówi kamień - i z konieczności muszę zachować powagę. Odejdź stad. Nie mam mięśni śmiechu. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Słyszałam ze są w tobie wielkie puste sale, nie oglądane, piękne nadaremnie, głuche, bez echa czyichkolwiek kroków. Przyznaj, ze sam niedużo o tym wiesz. - Wielkie i puste sale - mówi kamień - ale w nich miejsca nie ma. Piękne, być może, ale poza gustem twoich ubogich zmysłów. Możesz mnie poznać, nie zaznasz mnie nigdy. Cala powierzchnia zwracam się ku tobie, a całym wnętrzem leże odwrócony. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Nie szukam w tobie przytułku na wieczność Nie jestem nieszczęśliwa. Nie jestem bezdomna. Mój świat jest wart powrotu. Wejdę i wyjdę z pustymi rekami. A na dowód, ze byłam prawdziwie obecna, nie przedstawię niczego prócz slow, którym nikt nie da wiary. - Nie wejdziesz - mówi kamień. - Brak ci zmysłu udziału. Nawet wzrok wyostrzony aż do wszechwidzenia nie przyda ci się na nic bez zmysłu udziału. Nie wejdziesz, masz zaledwie zamysł tego zmysłu, ledwie jego zawiązek, wyobraźnie. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Nie mogę czekać dwóch tysięcy wieków na wejście pod twój dach. - Jeżeli mi nie wierzysz - mówi kamień - zwróć się do liścia, powie to, co ja. Do kropli wody, powie to, co liść. Na koniec spytaj włosa z własnej głowy. śmiech mnie rozpiera, śmiech, olbrzymi śmiech, którym śmiać się nie umiem. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. - Nie mam drzwi - mówi kamień. Oraz: Edward Stachura Prefacja Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Śmiać się głośno Płakać cicho Deszcz ustaje sady kwitną I tego trzymać się trzeba Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Iść i padać Z- padłych- wstawać Przeszła wojna Wstaje trawa I tego trzymać się trzeba Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Śledzić gwiazdy Grać na skrzypcach Astronomia I muzyka I tego trzymać się trzeba Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Być uważnym Pełnym pasji Dobra wasza Gwiżdżą ptaki I tego trzymać się trzeba Zaprawdę godnym i sprawiedliwym Słusznym i zbawiennym jest Żeby człowiek W życiu onym Sprawiedliwym Był i godnym Żeby człowiek Był człowiekiem Lecą liście Szumi w lesie Wiatr z obłoków Warkocz plecie I tego trzymać się trzeba I pewnie znalazłoby się jeszcze kilka tych "naj" ; ). Troy - 2010-08-31, 14:08 Wojaczek Rafał MIT RODZINNY To jest kiełbasa To jest moja matka jadalna Ona wisi na niklowym haku i pachnie kominem Ona jest tania zresztą nigdy się nie drożyła była wyrozumiała i znała możliwości Ja jestem synem mojej matki i pewnego młodzieńca który nie był ostrożny a pewnie był złośliwy a może tylko nie wiedział matka wtedy była zamroczona a potem było jej żal Teraz ja jestem głodny a moja matka wisi Więc wpatruję się w wystawę i czuję jak mi cieknie ślina i sperma Wiem za chwilę już nie będę się wahał wejdę i poproszę tę właśnie To jest kiełbasa To jest moja matka jadalna A to jest mój głód dziecinny Mószka - 2010-08-31, 14:44 Jeszcze jeden muszę dodać. Wisława Szymborska - Na wieży Babel - Która godzina? - Tak, jestem szczęśliwa, i brak mi tylko dzwoneczka u szyi, który by brzęczał nad Tobą, gdy śpisz. - Więc nie słyszałaś burzy? Murem targnął wiatr, wieża ziewnęła jak lew, wielką bramą na skrzypiących zawiasach. - Jak to, zapomniałeś? Miałam na sobie zwykłą szarą suknię spinaną na ramieniu. - I natychmiast potem niebo pękło w stubłysku. - Jakże mogłam wejść, przecież nie byłeś sam. - Ujrzałem nagle kolory sprzed istnienia wzroku. - Szkoda, że nie możesz mi przyrzec. - Masz słuszność, widocznie to był sen. - Dlaczego kłamiesz, dlaczego mówisz do mnie jej imieniem, kochasz ją jeszcze? - O tak, chciałbym, żebyś została ze mną. - Nie mam żalu, powinnam była domyślić się tego. - Wciąż myślisz o nim? - Ależ ja nie płaczę. - I to juź wszystko? - Nikogo jak ciebie. - Przynajmniej jesteś szczera. - Bądź spokojny, wyjadę z tego miasta. - Bądź spokojna, odejdę stąd. - Masz takie piękne ręce. - To stare dzieje, ostrze przeszło nie naruszając kości. - Nie ma za co, mój drogi, nie ma za co. - Nie wiem i nie chcę wiedzieć, która to godzina. Barbossa - 2010-09-05, 13:30 Mam kilka ulubionych wierszy, przeważnie dekadentów bądź romantyków. Słowacki, Herbert .. najbardziej wybijają się dwa Herberta, Przesłanie pana Cogito, oraz Przemiany Liwiusza, przesłanie pewnie znacie a ten 2 to : http://www.eximus.14lo.lu...iany%20Liwiusza Pozostają jeszcze 'Dęby" też bardzo zacny
Asik - 2010-09-23, 13:50 Maria Pawlikowska-Jasnorzewska Samobójca Skoczył w morze ciemne i mordercze. Ześliznął się po taflach cienia. Miał ciężkie serce. Nie musiał przywiązywać kamienia. Z głębi wody ukłonił się światu. Minął sepię, piękną i szkaradną. I spoczął na dnie wśród kwiatów. Z takim sercem idzie się na dno. * * * * * * * Wisława Szymborska Pokój samobójcy Myślicie pewnie, że pokój był pusty. A tam trzy krzesła z mocnym oparciem. Tam lampa dobra przeciw ciemności. Biurko, na biurku portfel, gazety. Budda niefrasobliwy, Jezus frasobliwy. Siedem słoni na szczęście, a w szufladzie notes. Myślicie, że tam naszych adresów nie było? Brakło, myślicie, książek, obrazów i płyt? A tam pocieszająca trąbka w czarnych rękach. Saskia z serdecznym kwiatkiem. Rado iskra bogów. Odys na półce w życiodajnym śnie po trudach pieśni piątej. Moraliści, nazwiska wypisane złotymi zgłoskami na pięknie grabowanych grzbietach. Politycy tuż obok trzymali się prosto. I nie bez wyjścia, chociażby przez drzwi, nie bez widoków, chociażby przez okno, wydawał się ten pokój. Okulary do spoglądania w dal leżały na parapecie. Brzęczała jedna mucha, czyli żyła jeszcze. Myślicie, że przynajmniej list wyjaśniał coś. A jeżeli wam powiem, że listu nie było - i tylu nas - przyjaciół, a wszyscy się pomieścili W pustej kopercie opartej o szklankę. Satio - 2010-10-04, 10:00 Zdecydowanie ten: Julian Tuwim Zaczelo sie to dawno, dawno, Najdawniej jak pamiec siega, Tam, skad bierze poczatek Rodzaju ludzkiego ksiega. Pod modrym niebem, w cudnym ogrodzie, Pod slynnym drzewem, w przewiewnym chlodzie, Pierwsza wiosna, w pierwszym maju, Zreszta kazdy o tym wie: Kiedy Adam mieszkal w raju Bardzo czesto nudzil sie, Spac tam bylo we zwyczaju, Wiec spoczywal w blogim snie... Dalszy ciag kazdy sam sobie dospiewa. Slowem: EWA. I zaraz potem zerwala owoc z drzewa, co necil wonia i blaskiem swiecil. Ach, przypadla don pozadliwymi usty: Patrz Genezis, rozdzial trzeci, ustep szosty: Widzac tedy niewiasta, iz dobre drzewo ku jedzeniu, a iz bylo wdzieczne ust wejrzeniu a pozadliwe drzewo, dla nabycia umiejetnosci wziela z owocu jego i jadla, i dala tez mezowi swemu, ktory z nia byl i on tez jadl. Od grzechu zaczal sie jej swiat, A ze Pan Bog ja stworzyl, a szatan opetal, Jest wiec odtad na wieki i grzeszna, i swieta, Zdradliwa i wierna, i dobra i zla, I rozkosz i rozpacz, i usmiech i lza, I golab i zmija, i piolun i miod, I aniol i demon, i upior i cud, I szczyt nad chmurami, i przepasc bez dna, Poczatek i koniec - kobieta, acha! Luli, moj syneczku, luli, luli, Matka cie do piersi tuli, tuli, Chocbys nawet caly swiat przemierzyl, Chocbys nawet bezmiar szczescia przezyl, Nikt ci nie zaspiewa czulej: luli, Luli, moj syneczku, luli, luli. Lu ja w morde, a co, psiamac, To ty mi bedziesz goscia brac! A ja tu chodze caly rok, A ty przychodzisz, szarpana w bok, I szkandal robisz na caly rog, Rozkwasze morde, skarz mnie Bog! Bujac mnie bedzie! Ja ci pobujam! Policja! Na pomoc! Gwaltu! Mordujom! Gdyby nie ty, nie swiecilyby gwiazdy na niebie, Gdyby nie ty, nie pachnialyby kwiaty na wiosne, A z moich ust wykwitaja jedynie dla ciebie Te slowa najslodsze... milosne. Jesli nie ty, nikt mnie inny w ramionach nie zawrze, Jesli nie ty, to kto spelni upojne me sny? Przytul mnie, wez! Bede kochac jak nigdy, bo zawsze, Bo wszystko na swiecie - to Ty, to Ty! Hallo? To ty, Stasiu? Bede mogla... Tak. Idzie. Ja tez. Co? Nie, nie! Nigdy przed polnoca nie wraca. Co? Ach, ty swintuszku. No, dobrze, dobrze. Ze co? Sumienie? No, jeszcze troche dokucza. Ja go doprawdy bardzo kochalam. Zdawalo mi sie, ze to moja pierwsza i ostatnia milosc. Zdawalo mi sie, ze gdyby nie on, nie swiecilyby gwiazdy na niebie... Ale od czasu jak ciebie zobaczylam, cicho... Musze przerwac rozmowe. Wiec o siodmej. Caluje... Od pokus i grzechow swiata W cichym zamknieta klasztorze Rece w modlitwie splatam, Klecze przed toba w pokorze, Umartwiam grzeszne cialo Postem surowym i biciem, Ale to wszystko malo Przed twym obliczem. Wczoraj ptak, zwiastun wiosny, Wpadl do samotnej mej celi, Niech mi wybacza te chwile radosci Twoi anieli... Chodzi o to, prosze pani, zeby sukienka byla prosta, najprostsza, ale szalenie dystyngowana. I ta dystynkcja ma byc wlasnie w prostocie. Ta prostota w dystynkcji. Chodzi o zwykla, wizytowa sukienke. Z przodu zupelnie gladko, tylko tutaj pani troszeczke sfalduje, ale ledwo, ledwo... Zeby bylo widac i jednoczesnie zeby nie bylo widac. Z boku pliska, tutaj zmarszczona, tutaj podniesiona, tutaj opuszczona, tutaj falda, tu rozcieta, tu zamknieta, tu upieta: rekaw z pampelotka, tu merezka, tu walensjenka, tu guziczki, tu entliczki, tu pentliczki, kolnierzyczek bialy w zabki, w trabki, w pompki... Pani wie. Jak najprosciej, a co do wstazeczki, to jest w "Maison Chiffon" - sama kupie, a zreszta niech pani kupi, metr: zloty dziewiecdziesiat... 91, 92, 93, 94, 95, 96... Tetno 96, no to juz lepiej... A temperatura? Sama zobacze: 38,8. Swietnie. Wczoraj o tej porze bylo blisko 40. Wszystko bedzie dobrze, droga pani, niech pani nie placze.... A teraz prosze wziac lekarstwo i spac... spac. Prezac biodra i piersi bezwstydnie, Blyskiem oczu noc ciemna rozwidnie, I upalem rozkosznej pieszczoty Wzniece pozar czerwony we krwi. Osmiornica oplote kochanka, Tajemnica upoje do ranka, Kto raz wpadnie w te straszne oploty, W tym sie zadza na zawsze tli. A ze Pan Bog ja stworzyl, a szatan opetal, Jest wiec odtad na wieki i grzeszna, i swieta, Zdradliwa i wierna, i dobra i zla, I rozkosz i rozpacz, i usmiech i lza I golab i zmija, i piolun i miod, I aniol i demon, i upior i cud, I szczyt nad chmurami, i przepasc bez dna. Poczatek i koniec - kobieta - to ja. 1934 wiersz dla ewy Asik - 2010-10-22, 16:07 Stach Ożóg Cyrk Nazywali go nikiforowym klownem Dwa razy w ciągu syzyfowej ucieczki od światła prezentował się z menażerią własnych zapatrzeń Najpierw obtańcowywał wczorajsze odchodzenie Ręce parodiowały symetrię postawionych kroków Potem pokazywał język Lubili ten numer bo zaraz doszukiwali się jakiejś metafory Dalej stawał na głowie i mówił że maluje smutek umarłego imienia Publiczność prawie szalała W wielkie dni występował z asystentką która pomagała mu ubierać się w wiersz Po pierwszych ukłonach oddawała się każdemu z jego rymów Zamysł wiersza ocierał się o nią Czekała Czekała na akt spełnienia się poety I takie różne malowali numery ale wiedział że to tylko gra Był klownem Prosili o bis Więc znów powiedziała że go kocha Zaheel - 2011-07-04, 12:16
Ostatnio napatoczył mi się wiersz pana Broniewskiego Poeta i trzeźwi. Bieje czarna godzina, Czarny wiersz się poczyna. Dajcie mi ludzie trzeźwi, Szklankę mocnej poezji, Szklankę mocnego wina. Łypią trzeźwi znad kufla: „Dobrze, niech się nam uchla, poczekamy do świtu, czy zażąda kredytu?” Brzęk! Stoi czarna butla. Wypiłem do dna z gniewem, upiłem się i śpiewam, wkoło łypią ponuro, nikt nie nuci do wtóru, drugą szklankę nalewam. Wasze zdrowie przytomni! nie podchodźcie wy do mnie: gdy tę szklankę wypiję, to was wierszem zabiję, a chcę o was zapomnieć. Obstąpili mnie wkoło, a ja trzyma się stołu, trzecia szklanka wypita, i stół rusza z kopyta, lecę w gwiazdy i wołam: „Witaj, piękna przygodo! Witaj gwiezdna pogodo!” Wplątany w włosy komet, chwytam cienie Andromed, patrzę w Łuny twarz młodą. Gwiazdy, gwiazdy przepuśćcie, pieśni szukam w tej pustce, wylewam z butli czarnej wino w pył planetarny, ale milczą czeluście… I ocknąłem się rano, twarz miałem krwią zalaną, trzeźwi nade mną stali, bili mnie i pytali co za wino dostaną? Odrzekłem: „W jednej piersi mieści się świat najszerszy, gdy się miłość poczyna, tej mi trzeba, nie wina, i bez niej nie ma wierszy” Eos - 2011-08-23, 22:09
Franciszek Karpiński Sama nie wiem, czemu mi się podoba, achhh... 
Asik - 2011-10-25, 22:46 Może nie ulubiony, ale jestem pod wrażeniem tego wykonania: http://www.youtube.com/watch?v=ulk5dWzY3tA Kazimierz Przerwa-Tetmajer Lubię, kiedy kobieta... Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu, kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię w przegięciu, gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie. Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi, gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi, gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem. I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia, gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia. Lubię to -- i tę chwilę lubię, gdy koło mnie wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie, a myśl moja już od niej wybiega skrzydlata w nieskończone przestrzenie nieziemskiego świata. ajs - 2013-01-12, 13:49 Dwie małpy Bruegla Tak wygląda mój wielki maturalny sen: siedzą w oknie dwie małpy przykute łańcuchem, za oknem fruwa niebo i kąpie się morze. Zdaję z historii ludzi. Jąkam się i brnę. Małpa, wpatrzona we mnie, ironicznie słucha, druga niby to drzemie - a kiedy po pytaniu nastaje milczenie, podpowiada mi cichym brząkaniem łańcucha. karolyyyna - 2013-03-12, 17:41 Ja lubię "Nocny gość" Władysława Broniewskiego oraz "Zamiast" Magdaleny Czaplińskiej 
Przemo - 2014-06-12, 12:42 Kazio Przerwa-Tetmajer mistrz 
a.lawonska - 2015-07-21, 10:21 Pantofelek Dzieci są milsze od dorosłych zwierzęta są milsze od dzieci mówisz że rozumując w ten sposób muszę dojść do twierdzenia że najmilszy jest mi pierwotniak pantofelek no to co milszy mi jest pantofelek od ciebie ty skurwysynie. Andrzej Bursa |
