Forum Dyskusyjne

[Fantasia]

[Krystyna]

[Fantasia]

[Krystyna]

Fantasia, ta, gorzej jak się żyje w obcym kraju
Ale tak ogólnie rzecz biorąc zgadzam się z Twoim zdaniem, chociaż tak nie do końca ale to dużo gdybania i trzeba przetoczyć kilka przypadków

[TomZiom]

Czas nie leczy on przyzwyczaja do bĂłlu......

I ja się z tym zgadzam, z własnego doświadczenia to wiem;|

[iTsOnLyMe91]

TomZiom, no to jeżeli przyzwyczaja do bólu, to Cię od niego uodparnia =)=) czyli można powiedzieć, że leczy przynajmniej mi sie tak wydaje ...

[JoJo]

Ech.... Ja wychodzę z założenia, że w życiu potrzebne jest cierpienie, tak samo jak wszelkie radości. W końcu nasze ziemskie życie to nie raj Poza tym moim zdaniem każde cierpienie uczy nas czegoś nowego, wzbogaca życiowy bagaż doświadczeń zdecydowanie bardziej niż dotykające nas dobro. I tak naprawdę ból - w pewnej formie - zostanie w nas na zawsze, gdyż taka jest nasza ludzka natura, a o jego stopniu - bardziej niż czas - będzie decydować nasza aktualna sytuacja życiowa. Powiedziałabym wręcz, że otoczenie, w którym znajduje się człowiek, tj. rodzina, przyjaciele, znajomi z pracy czy szkoły, odgrywa kluczową rolę w leczeniu ran. A jeśli podczas procesu stawania ponownie na nogi spotkamy kogoś, to poruszy skamielinę, w którą powoli zamieniało się serducho, to świat znów staje się piękny i kolorowy - znów chce się żyć. I co ma wówczas do tego czas? Niczo

Czas jest naszym nieugietym panem, zaciera wspomnienia, zmienia nas, nasze priorytety i życie, aczkolwiek w kwestiach uczuciowych jego siły są bez wątpienia ograniczone. Gdyby się jednak uprzeć, to nie tyle uodparnia czy leczy, co przeistacza żywione uczucia w obojętność. Nadmiar takich doświadczeń prowadzi do nieczułości i zgorzknienia. Ewentualnie do choroby psychicznej

[Asik]

[Taka jedna]

Cytat:

Szczera prawda. Gdyby nie ból i cierpienie to ludzie nie dostrzegaliby i niedoceniali szczęścia. Uważam, że czas leczy rany, aczkolwiek nie pozwala nam do końca (i chyba nigdy nie pozwoli) zapomnieć.

właśnie dlatego się uczymy mówi się, ze dwa razy nie mona wejść do tej samej rzeki, dwa razy nie można popełnić identycznego błędu...przynajmniej pamięć bólu to taka wspaniała rzecz która nas broni przed sobą w przyszłości
czas leczy, ale się nie zapomina. Gdyby się zapominało to nie mielibyśmy czasu by leczyć, bo rany robilibyśmy sobie na nowo...
a poza tym...wybaczyć można, ale nigdy nie zapomnieć