xavras 
Ozzman
Wiek: 34
Doczy: 08 Wrz 2007
Posty: 186
Skd: Gdańsk
|
 Wysany: 2007-10-16, 20:38 Jesienne Wieczory
|
|
|
Enjoy. Wybaczcie tylko literówki, ale przez pewną kobietę pisałem po nocach i wcześnie rano. A wszystkiego wyłapać się nie da. ^^
Rozważ, jak trudno jest zmienić siebie, a zrozumiesz,
jak znikome masz szanse zmienić innych.
Voltaire
Jesień.
Magia kolorowych liści, mieniących się wszystkimi odcieniami pomarańczy, coraz dłuższych, czasami romantycznych wieczorów przy kominku oraz ani to już letniej, ani jeszcze zimowej mody. To nie dla mnie. Jesienią wiatr dudni niemiłosiernie, a pogoda jest jeszcze mniej zdecydowana niż kobieta w ciąży. Zresztą nawet nie mam kominka.
Ten wieczór nie był ani romantyczny, ani ciepły, za to jak zwykle ciemny i mokry. Melancholia dopada człowieka w takim klimacie niczym ogrodnik kreta, wykurzając go uprzednio z nory. Nie jest to żadna depresja, czy smutek. Po prostu radość ucieka z nas jak para, zostawiając nam dziwne, kłębiące się tu i ówdzie myśli oraz flaszkę.
Siedziałem na moim ulubionym fotelu patrząc na zmianę to na sufit, to na ścianę. Może szukałem czegoś nieuchwytnego, jak to często bywa po paru szklankach alkoholu, a może po prostu chciałem patrzeć gdziekolwiek. Deszcz delikatnie uderzał o parapet, wydając ten charakterystyczny dźwięk, ni to melodyjny, ni dudniący, ale zawsze taki sam, okresowy do bólu, niczym stukot pociągu. Nie było jeszcze bardzo późno, więc od czasu do czasu, prócz furkotu silników, można było usłyszeć pojedyncze głosy podnoszące się pod oknem.
Gdybym wyjrzał przez nie, zobaczyłbym nadal siedzącą nieopodal drzewa parę, oraz kobietę sunącą cicho, mimo wysokich szpilek, zupełnie bezszelestnie. Gdyby nie to, że alkohol już szumiał mi w głowie, może przejąłbym się wtedy faktem, że wydawałoby mi się, iż dziewczyna spojrzałaby w moje okno, prosto na moją twarz i uśmiechnęła się paskudnie.
Herbata, o której sobie właśnie przypomniałem, a zaparzyłem jeszcze przed tym, jak wyciągnąłem z barku butelkę, była już zupełnie zimna. Zabawne, pomyślałem wstając, jeszcze godzinę temu nie marzyłem o niczym innym.
Samotność. Czym jest samotność? Jedni mówią, by spojrzeć wstecz i popatrzeć jak wiele dni zmarnowaliśmy w samotności. Co, jeśli każdy mój dzień był w takim razie zmarnowanym? Nie to czuję. Drudzy zaś napominają, że samotność to synonim wolności. To też nie to, co czuję. Może coś pomiędzy? Czasami mam ochotę poczuć ciepło, czasami nie odzywać się w ogóle. Zamknąć drzwi i wywiesić kartkę – wara, mój świat.
Tak właśnie było dzisiaj. Lubię milczeć. Zwłaszcza w jesienne wieczory.
Dźwięk dzwonka wcale mnie nie ucieszył. Dobrze, że to tylko telefon. Tylko i aż. Żadnej wizyty bym nie zniósł, nawet najlepszego przyjaciela. Taki cholerny czas. Albo się dostosujesz, albo odejdź.
Odebrałem.
I cisza.
Żadnego dźwięku, szumu, sygnału. Nic.
Pukanie do drzwi wyciągnęło mnie z zamysłu. O czym myślałem? Nawet nie pamiętam. Myśli rozwiały się nagle, nie zostawiając po sobie ani śladu, wskazówki, ani chociaż punktu zaczepienia. Równie dobrze mogłem patrzeć tępo na ścianę, jak i przekonywać się, że bóg istnieje.
Kogo cholera niesie, pomyślałem. Czemu wśród miliona drzwi w tym kraju, setek na dzielnicy oraz sześciu na piętrze, ktoś musiał zadzwonić właśnie do moich? Mimo późnej godziny, nielicznego grona przyjaciół i znajomych, ktoś zapragnął odwiedzić mnie.
Przypadek? Przypadki nie istnieją, zawsze jest przyczyna.
Wstałem, raczej chwiejnym krokiem udając się do przedpokoju, i wyjrzałem przez mój otwór na drugi świat, ten za moim prywatnym murem. Pusto. Jakby ktoś podłożył dziecko i uciekł. Dla pewności otworzyłem jeszcze drzwi, ale po klatce przelewały się tylko mrok i cienie w odpowiednich proporcjach, zależnie od marnego świata dobywającego się z dalekiej odległości, zza rogu, koło schodów w dół. Żadnego dziecka też nie było.
Zamknąłem drzwi. Ciemność trochę mnie przeraża. Nie ma to nic z fobii, czy prawdziwego strachu; raczej jakaś forma niepewności, tej typowo ludzkiej niepewności, która wiąże się czasami z tym, czy owym zjawiskiem. Podobno wielu ludzi tak ma.
Wróciłem usiąść i znowu gapić się to na sufit, to na ścianę. Nawet niekoniecznie w tej kolejności.
- Zmokłam przez ciebie. Czemu mężczyźni nigdy nie otwierają okien?
Najpierw zaschło mi ustach, a co było potem, raczyłbym przemilczeć. W końcu jakoś codziennie nikt nie widzi wyczarowanej, a czarującej zdecydowanie też, znikąd dziewczyny, siedzącej wygodnie w twoim fotelu.
- Mogę się poczęstować? - nieznajoma kiwnęła głową na butelkę z resztką whisky.
Poczułem się niepewnie. Zniknęło i rozwiało się to podstawowe poczucie bezpieczeństwa. Bo w końcu skoro byłem na tyle nierozważny, że ta oto dama siedzi sobie jakby nigdy nic, to równie dobrze mógłby tu wejść ktokolwiek. A choćby się świat walił i palił, są jeszcze takie miejsca, w których czujemy się zawsze dobrze i zawsze pewnie.
I te ogromne szpilki. Boże, ogłuchłem?
- T... Tak.
- Dziękuję. Ale nie przyszłam się zabawić. Powiedzmy, że jestem służbowo.
Przeleciałem szybko moją pamięć, szukając dramatycznie jakiegokolwiek spotkania służbowego u mnie w domu. Po chwili jednak zrezygnowałem i tak ponieważ to, co się działo, powalało na kolana całą logikę.
- Nie gap się tak, jeśli łaska.
- Ee...
- Nieważne – przerwała. - Słuchaj mnie teraz uważnie. Najlepiej usiądź. Dobra, teraz słuchaj – zrobiła efektowną przerwę, dając do zrozumienia, że zaraz powie to, o co w gruncie rzeczy chodzi. - Otóż dzisiaj umarłeś. Jakiś tam wylew, czy coś – nie moja działka zresztą.
- Co? Jaki tam wylew? O co w ogóle chodzi?
- Tak, wiem, że nie wierzysz w Boga, niebo i te wszystkie pierdoły wymyślone w międzyczasie przez Kościół. Uprzedzono mnie. Dlatego proszę, abyś wysłuchał mnie do końca.
- Słucham uważnie.
Nawet mnie to wszystko rozbawiło. Może to jakiś nowy rodzaj podrywania facetów? Jak już umarłeś, to możemy iść do łóżka przecież. Logika iście powalająca, ale w dzisiejszym świecie wszystkie chwyty są dozwolone. No, a nawet ładna z niej „sztuka”, że się tak wyrażę.
- Przyszłam zabrać cię do, nazwijmy to pospolicie, nieba.
Cholera, chyba na prawdę chce iść do łóżka. Nie mam tylko nic na śniadanie.
- Wolny człowiek idzie do nieba drogą, którą sam chce – chciałem popisać się znajomością klasyków oświecenia, ale oni chyba nie są zarezerwowani tylko dla mnie...
- Voltaire, cały wysyp wykształciuchów, szlag by ich trafił – zasępiła się. - To zupełnie nie tak...
- Mogę iść do tego twojego nieba, ale przecież w nie nie wierzę. Jak to tak?
Taki ze mnie filozof. Nie znam się na podrywaniu kobiet, nie umiem gotować ani sprzątać, ale kocham dyskutować. Sprawia mi to przyjemność. To jest trochę jak seks, podobno czysta przyjemność (nie jest tak, że jeżeli człowiek w tym wieku nie miał kobiety, to jest gejem albo informatykiem, można mieć zwyczajnego pecha). Dajcie mi dobrego partnera do rozmowy, to tak, jakbym pieprzył samą Afrodytę. Obrazowo, dziękuję bardzo.
- Nic nadzwyczajnego, już tam byłam – rzuciła ironicznie, ale chyba wbrew sobie.
- A ja, wyobraź sobie, zawsze chciałem jechać do Indii. Nawet śnił mi się ten pałac w Delhi. Nieprawdopodobne, nie sądzisz?
Nie zaprzeczę, dobrze się bawiłem.
- To nie jest śmieszne. Umarłeś, rozumiesz? - powiedziała powoli i dobitnie.
- Jakoś nie widzę.
- Umarłeś. To tylko twój duch, dusza, poza ciałem. To już nie jest ten świat, w którym żyłeś – tłumaczyła. - To coś wyżej. Taka poczekalnia na lotnisku. Czekasz na samolot, a kiedy ten przyleci, po prostu wsiadasz. I lecisz.
- Jakoś widzę, żę żyję. Nawet wytrzeźwiałem. To ma być objaw tego, że nie żyję?
- Chodź ze mną.
Wyszliśmy na zewnątrz. Byłem tak bardzo zafascynowany tym, co właśnie usłyszałem, że zapomniałem zamknąć drzwi. Kiedy chciałem się wrócić, nieznajoma zatrzymała mnie łapiąc za rękę.
Było zimno. Drzewa kołysały się na wietrze, gdzieś w oddali leciała pusta reklamówka. Nie lubię takiej pogody – czasami zdaje mi się wtedy, że cokolwiek bym nie ubrał, będę trząsł się z zimna. Jednak teraz nie czułem nic. Wyszedłem przecież z ciepłego domu, pomyślałem.
Szliśmy powoli, bez zbędnych rozmów. Kiedy doszliśmy do drewnianej ławki, jakich pełno przy chodnikach, kobieta pokazała mi ją palcem i powiedziała:
- No, masz. Idź. Idź i usiądź.
- Nie, nie wziąłem kurtki. Nie chcę być...
- Nie żyjesz idioto – przerwała zdenerwowana. - No idź, zaraz się przekonasz.
Poszedłem. Żebyście wiedzieli – poszedłem. I wiecie co? Zamiast usiąść na ławce... Zwaliłem się na ziemię. Jakbym nie trafił. Spróbowałem jeszcze raz, tym razem dokładnie patrząc na siedzenie. Znowu to samo...
Kobieta patrzyła się na mnie trochę dziwnie, ale nie ze złośliwą satysfakcją. A ja cały czas próbowałem usiąść, za każdym razem tłukąc tyłkiem o ziemię.
- Kim ty w ogóle kurwa jesteś?! - w końcu wykrzyczałem niemal ze łzami w oczach.
- Aniołem.
- Boże... A skrzydła? Aureola? Cokolwiek?
Chyba chciałem zyskać na czasie...
- Zostawiłam, żeby nie zabłocić ci mieszkania... Przepraszam. Nie jesteś taki jak inni. Staramy się unikać rzeczy infantylnych. Tak jest lepiej. A teraz chodź ze mną.
Wyciągnęła do mnie rękę.
Nie chcę umierać. W ogóle nie chcę, a tak już najmniej. Chcę tak, jak w to wierzyłem. Czarna dziura, gasną zmysły, błoga nicość. Czemu tak nie jest? Dlaczego będę musiał siedzieć w takim miejscu, w które nawet nie wierzę.
- Nie.
Mój anioł patrzył się na mnie przenikliwym wzrokiem. Nawet się nie poruszył, nie opuścił ręki. Póki jeszcze mogłem, chciałem spojrzeć w jej oczy. Co bym tam znalazł? Irytacje sytuacją?
Wzruszenie?
- Nie pójdę. Czemu nie mogę umrzeć na amen? Nie chcę żyć wiecznie, jakkolwiek by tam u was nie było. Wolę uznać, że zwariowałem. Bo wiesz co? Wierzę ci. Dobra. Nie żyję i nic na to poradzę. Ale chcę mieć spokój. Dlatego uznaj, że zwariowałem. A trafiając tam, może jeszcze sam bym uwierzył, że właśnie tak się stało. I pewnie pobiłbym rekord psychiatryka, bo nie tylko byłbym Napoleonem, ale i czułbym się jak pod Waterloo.
- Daruj sobie dumę. Nic ci nie udowodnię, bo nie możesz tam trafić, dopóki nie uwierzysz. Wszyscy inni uwierzyli, cholera, tylko ty ubzdurałeś sobie, że nie, bo nie wierzysz. Wiesz ilu ateistów przeprowadziłam?
- Domyślam się.
- Wiesz, że ten numer z ławką działa na wszystkich? Nie jesteś głupi. Ty też przecież uwierzyłeś. Ale, cholera jasna, nie wystarczy ci taki dowód?
- Czemu nie Kraina Wiecznych Łowów, Valhalla, tylko to pieprzone niebo?! Nie pójdę, kurwa, nie. Nie zrobię z siebie hipokryty, wybacz... Nie dla waszej sprawy.
- Naszej i twojej...
- Nie rozumiesz? - przerwałem. - Będąc tam, uznałbym, że zwariowałem. Nie pozwolę na to. Przepraszam. Coś będziecie musieli z tym zrobić.
Popłakałem się wreszcie. Tak jak nigdy w życiu. Nigdy w życiu nie miałem możliwości zweryfikować tak dokładniej moich poglądów. To mnie przerosło.
Idea, czy wygoda?
Idea. Całe życie szedłem za ideą, wygodę zostawiając daleko w tyle. Skoro i tak jestem nikim, pozostały mi tylko moje ideały. Zbyt piękne, zbyt niemożliwe, ale moje. Przecież nie zdradzę ich pod koniec.
Otarłem rękawem łzy. Skoro jestem nienormalny, to wolno mi płakać. A jeżeli jeszcze nie, to tym bardziej.
- Idea.
- Co?
- Idea. Nie zdradza się swoich idei.
- Ach, rozumiem. Ale ta twoja idea legła właśnie w gruzach. Sam widziałeś. Szkoda, że nie poczułeś, to może byś lepiej pojął, co się stało.
- Nie. Przepraszam.
- Jeszcze wrócę. Przemyśl wszystko.
- Nie.
Moja anielica wzruszyła tylko ramionami i zniknęła. Tak samo, jak się pojawiła – natychmiast i bezszelestnie. Ja tymczasem chciałem jeszcze raz się rozpłakać. Czułem smutek. Jakiś nowy rodzaj smutku, którego wcześniej nie doświadczyłem. Nie taki jak w zwykłe, jesienne wieczory.
I Bezradność. Oboje byliśmy bezradni. Ja i ona. Nie uwierzę bez dowodu. Ona nie da dowodu, dopóki nie uwierzę. Ironia losu? Przypadek? Nie ma przypadków.
Postanowiłem się jeszcze przejść. Może znajdę jakiegoś Voltaire'a, albo chociaż polubię jesienną magię. |
_________________
Religia to tylko słońce złudne, póty obracające się wokół człowieka, póki człowiek nie umie obracać się wokół siebie samego.
Karol Marks |
| Ostatnio zmieniony przez xavras 2007-10-16, 21:05, w caoci zmieniany 2 razy |
|
FAQ
Szukaj
Uytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
Album
Czytając początek, czułem, jakbym to ja był głównym bohaterem 
A przekleństwa czasem użyte nie tam gdzie trzeba. I niekiedy nie wiedziałem, czy czytam myśli bohatera czy to, co mówi do tej anielicy 
