Zaheel 
Boski prototyp - mutant
Doczya: 10 Sty 2007
Posty: 1675
Skd: z Nibylandii
|
 Wysany: 2007-01-11, 13:00 Deszcz
|
|
|
Nic specjalnego, ale jakoś to skleciłam. Naiwne...
Pierwsze krople deszczu spadły na suchą ziemię, rozpryskując się niby kryształ. Spragniona ziemia żarłocznie pochłaniała drobne odpryski, pozostawiając jedynie ślad ich obecności. Małe plamki coraz gęściej zaczęły pokrywać suchy piasek drogi, prowadzącej do niewielkiego, drewnianego domku. Przez małą szybkę drzwi wejściowych widać było rozpłaszczony na szkle nosek i jedno duże, szare oko. Gdzieś w oddali rozbłysło światło i ponury nieboskłon przeciął wąż błyskawicy, wijąc się i poszukując dogodnej drogi do domu. Chwile później dał się słyszeć grzmot, niby stu olbrzymów gruchnęło w bębny. Tak właśnie myślał właściciel pary ładnych oczu. Oderwał mały nosek od zimnej tafli szkła i zsunął się ze stołka. Trafił bosą stopą na zimne płytki. Nieprzyjemne uczucie, ale nie zważał na nie. Szybciutko pobiegł do kuchni, gdzie jego mama właśnie obierała ziemniaki do zupy.
- Mogę wyjść na dwór? – Spojrzał błagalnie na matkę, ciągnąc ją za skraj zielonego fartucha w kwiaty.
Kobieta rzuciła mu krótkie, pełne irytacji spojrzenie.
- Możesz, ale tylko przed dom, pod dach. Tylko załóż kalosze. – Powiedziała wracając do przerwanej czynności.
Ucieszony maluch wybiegł z kuchni jak strzała i już po chwili był na zewnątrz. W białych kaloszach w kolorowe kwiatki, nieco już zdartych i podniszczonych ciągłym używaniem. Usiadł na niskim murku przed domem i wpatrywał się w deszcz, a właściwie czekał na burzę. Lecz ona odzywała się gdzieś w oddali. Wołała i kusiła, ale nie chciała przyjść. A on nie mógł wyjść z pod daszku. Jąkasz to było męką. Słyszał jej dalekie pomruki, czuł jej zapach – pachniała ozonem i widział jej bury płaszcz oddalający się od niego. Serce ściskała niewidzialna obręcz. Zacieśniająca się za każdym razem, kiedy spojrzał w jej stronę. Zamknął oczy. Może będzie mniej bolało. Wsłuchał się w muzykę deszczu. Krople spadające na trawę brzmiały diametralnie różnie niż te, które rozbijały się o ziemie. Szum liści starej gruszy przypominał trzepot skrzydeł miliona komarów. Powoli uspokajał go miarowy szmer wody, płynącej koleiną wyżłobioną przez koła samochodów.
„Już wszystko dobrze, mój mały” – zdawała się mówić.
Otworzył oczy. Burza nadal oddalała się.
„Jest moja, a ucieka” – pomyślał ze złością.
Już zamierzał wejść do domu, gdy zobaczył coś, co kazało mu pozostać na miejscu. Na zarośniętym trawniku stała kobieta. Właściwie to nie stała, a tańczyła wirując wśród krzewów wiciokrzewu, róż i kwiatami piwonii. Jej drobne ciało tak przezroczyste, że aż nierealne obleczone było w suknię z niebiesko – szarego materiału. Tkanina była ciężka, a jednocześnie zwiewna i delikatna. Przy każdym, nawet najlżejszym ruchu poruszała się niczym żywa istota. Jej twarz sprawiała wrażenie, jak gdyby rozmazywała się, dlatego też nie można było dokładnie określić czy jest ładna, czy też nie.
Chłopiec jednak pomyślał, że jest piękna, taka z nutką tajemnicy. Patrzył na nią urzeczony, nie mógł oderwać wzroku, a ona tańczyła dalej śmiejąc się. Kiedy chichotała można było usłyszeć szum tysięcy kropel spadających na ziemię. Wtem zamarła. Dostrzegła chłopca wpatrzonego w nią. W pierwszym momencie wystraszyła się, już chciała uciekać, ale jeszcze raz spojrzała na niego. Zdała sobie sprawę, że nic jej nie grozi z jego strony. Biła od niego jedynie ciekawość i zaskoczenie.
Chłopiec widząc jej próbę ucieczki zerwał się z miejsca.
- Czekaj – zawołał, ale jego głos zagłuszył płacz nieba.
Odwróciła się i spojrzała w jego stronę
- Proszę, nie odchodź – wyszeptał.
Dziewczyna jakby usłyszała, co mówi i ruszyła w jego kierunku. Gdy weszła pod daszek deszcz prawie przestał padać. Usiała naprzeciw chłopca i spojrzała na niego. Ten zdzrygnął się, kiedy spojrzał w jej oczy. Nie miały wcale źrenic. Całe były niebieskie, jak toń jeziora. Takie, w których można utonąć. Piękne, a zarazem odrażająco inne.
Pierwsze pytanie, jakie nasunęło się na myśl chłopcu, to „ Kim jesteś?”, ale powstrzymał się. Zamiast tego zapytał:
- Skąd jesteś?
- Z deszczu, z chmury. – Odpowiedziała z niezmąconym spokojem, a widząc, że chłopiec nie rozumie dodała – Mieszkam wszędzie, najczęściej w dżungli. Tam jest wspaniale. Jest mnóstwo zielonych roślin. Wspaniale się po nich ześlizguje.
- Jak po zjeżdżalni? – dociekał chłopiec.
- Nawet lepiej, bo jest ich więcej – powiedziała z uśmiechem – Wyobraź sobie kilka ślizgawek ułożonych zaraz po sobie.
Rozmawiali jeszcze długo o małych przyjemnościach amazońskich dżungli, o wielkich problemach z dziurawymi kaloszami w kwiatki, o wyścigu ślimaków rozgrywającym się tuż obok i o wielu istotnych rzeczach. Wśród tych ważnych spraw padła pewna prośba.
- Przytulisz mnie? – spytał chłopiec, patrząc na nią smutnymi oczami.
Dziewczyna nie była zaskoczona tą propozycją. Wiedziała czego on pragnie i chciała się odwdzięczyć. Ona wreszcie mogła podzielić się z kimś swoimi wrażeniami, które zbierała kilkaset lat. W zamian chciała mu coś podarować. Tą namiastkę szczęścia.
Jej zimne palce delikatnie ujęły małe ramiona i przyciągnęły do siebie. Gdy go otuliła ramionami poczuł jak gdyby tonął, ale nie protestował. Było mu dobrze. Tak bardzo dobrze. Tak jak wtedy, kiedy matka go ostatni raz pocałowała na dobranoc. Nie tylko musnęła jego czoło umalowanymi ustami, ale włożyła w tą zwykłą czynność miłość.
Nagle wynurzył się z odmętów otchłani. Dusił się powietrzem. Nie chciał oddychać, wolałby znów się zatopić w ramionach nieznajomej.
Dziewczyna odsunęła od siebie drobne ciałko i przestraszona tym, co zrobiła zerwała się na równe nogi. Chłopczyk zachłysnął się szczęściem, które mu dała. W tej chwili był jak roślinka pozbawiona wody. Niebieskooka odwróciła się na pięcie i pomknęła, próbując uciec od niego. Jednak, kiedy ona biegła chłopiec złapał oddech i również wstał. Pobiegł za nią kilka kroków.
- Zaczekaj – wołał w deszczu, próbując ją zatrzymać słowami.
Mimo to ona już nie wróciła, nawet nie odwróciła głowy, tylko uciekała w popłochu bojąc się tego. Zdążył jedynie zobaczyć skraj sukni znikający za załomem muru.
Matka zaniepokojona nieobecnością syna wyszła przed drzwi, ale zobaczywszy do na deszczu zdenerwowała się.
- Właź pod dach! Natychmiast! Będziesz chory, a ja nie mam pieniędzy, żeby cię leczyć! – Krzyczała ostrym głosem.
Chłopiec mrugnął raz, potem drugi. W końcu opuścił głowę. Niebo płakało. |
_________________
''To rewolwer w twojej kieszeni, czy po prostu przyjemnie ci mnie widzieć?"
"Rzeczywistość jest wynikiem braku alkoholu" |
|
FAQ
Szukaj
Uytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
Album
