Ewan_McTeagle 
Wiek: 38
Doczy: 29 Maj 2006
Posty: 70
Skd: łódź albo jacht
|
 Wysany: 2006-07-01, 16:00 Przemów szkłem
|
|
|
Tamten rok był inny od pozostałych lat. Drzewa przygasły, a ulice wyglądały jakoś dziwnie. Pod naporem śniegu zatraciły swą prostolinijność. Kołysały się ze mną. Wszystkie smutne. Miłość uciekła, jak koń albo pies zagubiona, gdzieś po drodze.
Zimą 1995 roku wygrałem konkurs na sobowtóra Elvisa w kategorii ryb i płazów. Organizowany przez Dom Kultury Siwego Pola zapewniał mi wyjazd do Egiptu na światowy zjazd naśladowców Króla.
Przechadzając się wąskimi uliczkami dostrzegłem faceta stojącego pośrodku placu.
Bez ogródek rozmyślał na głos. Zastanawiał się, czemu nagle zmiękł? Czy to wina upału, czy też złych doświadczeń z dziewczynami? Nie chciał skończyć w kreskówce nie zwróciwszy niczyjej uwagi. Podszedłem do niego, by lepiej mu się przyjrzeć.
- Hieny cmentarne, hieny – przemówił głosem, który wprawiał jego ciało w spazmy. – Psy wyjące do księżyca! A ja wciąż daleko od mych oświetlonych, turkusowych drzwi. – Hieny! Hieny! Zabierzcie je ode mnie. Już mnie to nie bawi!
Lekko mnie przeraził. Ale w głębi duszy czułem się podobnie.
- Zostanę twoim ochroniarzem – nerwowo zdrapywałem piasek z pomiędzy łusek – jeśli okażesz się moim oddanym przyjacielem.
- Mów mi Basia – rzekł z kamienną miną.
- A ty mi Henryk – odparłem.
Stojąc w milczeniu zapaliliśmy po papierosie. Basia patrzył na mnie dość nieśmiało niby zerkając, gdzieś w przestrzeń, jakby chciał ogarnąć cały krajobraz dzieląc go na mozaikę. W końcu się odezwał.
- Wiesz co? Po dłuższym namyśle wolałbym, żebyś nie mówił do mnie Basia.
Nie wiem czemu, ale rozbawiło mnie to potwornie i wypuściłem z ust papierosa.
- W porządku – nie chciałem, by źle zinterpretował moje poczucie humoru. – W takim razie, jak mam cię wołać?
Wziął głęboki oddech wypuszczając strumień dymu przez nos. Słychać było świst włosków w środku, a następnie impet z jakim powietrze rozbiło się o wąsy.
- Jegomość. Mów mi Jegomość.
Prawdę mówiąc nie sądziłem wtedy, iż to imię utrzyma się tak długo.
- W porząsiu. A gdzie twój bohater? – starałem się rozplątać rozmowę.
- Uciekł wzdłuż tamtej alei – wskazał palcem na uliczkę za naszymi plecami.
- Czemu?
Rzucił niedopałkiem o ziemię przypadkowo trafiając w krawędź buta.
- Kurwa mać! Nowe buty, dopiero wczoraj je ukradłem! – spojrzał na mnie zawstydzony. - Były domysły i przypuszczenia, ale wszystko rozbiło się o pieniądze. Nie wiem, – westchnął – lecz wygląda mi to na trzeci świat.
- Może dlatego, że jesteś tu pierwszy raz?
- Nosisz kalesony? – odbił piłeczkę.
- Tak – w kalesonach czułem się bezpieczniej, choć z racji odmienności gatunkowej były mi zupełnie niepotrzebne.
- Nie będę słuchać rad odnośnie projekcji mojej psyche od kogoś, kto nosi kalesony. Wskazówki dotyczące tańca przyjąłbym bez dwóch zdań, lecz nie wykłady o psyche! Co to, to nie!
Zamilkł. Krztusił się tylko nieprzyjazną dla oka architekturą. Słońce prażyło nas z całych sił. Gdy dostrzegło duszącego się w upale psa trochę odpuściło i mogliśmy schronić się w nowo powstałym cieniu. Na straganie występował treser pcheł, które wyrwawszy się z niewoli obskoczyły turystów. Najżałośniejszy facet, jakiego można znaleźć w najżałośniejszym momencie swojego życia wyszedł z ubikacji i wciąż oglądał się na cienie z klozetu. Podczas, gdy świeży mocz nie zdążył jeszcze zniknąć z jego spodni. Woda lała się ze studni. Nad głową zabrzęczała nam mucha. Nie zrozumiałem ani słowa z tego, co próbowała nam powiedzieć, więc poleciała spytać mężczyznę, który udawał kogoś innego po drugiej stronie ulicy.
- Wiesz, jak znaleźć pylony? – próbowałem zainteresować Jegomościa geografią eksperymentalną.
- Nylony? Masz na myśli nylon, handlową nazwę włókien poliamidowych; wprowadzoną przez koncern Du Pont de Nemours z USA, który w 1938 roku rozpoczął ich produkcję na skalę przemysłową?
- Nie, chodzi mi o pylony, w świątyniach starożytnego Egiptu. Para masywnych budowli kamiennych w formie wież o prostokątnych podstawach, zwężających się ku górze.
Myślał przez chwilę.
- Mówisz, o tych śmiesznych wieżach?
- Dokładnie.
- Oczywiście, że nie wiem, gdzie są, ale mogę cię do nich zabrać.
Ruszyliśmy przez pustynię. Kreśląc mnóstwo nieregularnych linii na piasku, a także omijając złośliwe żmije dotarliśmy do pylonów. Tabliczka na skraju wykopalisk głosiła:
„W tym mieście nie znajdziesz złodziei”
Nie wiedziałem, jak to interpretować. Na szczęście spotkaliśmy tam ekspedycję profesora Munchausena.
- Moje uszanowanie profesorze – ukłoniłem się. Profesor nie wyglądał ciekawie. Miał w ekipie tylko dwóch niewidomych mormonów, więc odkopywanie ruin gołymi rękoma zaznaczyło się u niego zdartą skórą dłoni i amerykańskim potem, czyli w tym wypadku owalną plamą na jedwabnej koszuli. – Może nam profesor powiedzieć, mniej więcej, kiedy ujrzymy pylony? – spytałem grzecznie i niezbyt nachalnie, by nie oderwał swojej uwagi od muchy zaplatanej we włosy. I przypadkiem nie przeniósł frustracji na mnie. Na próżno.
- Spytaj liści, po których stąpasz przemądrzała rybo – odparł gruboskórnie.
- Jakich liści? – mimo najszczerszych chęci nie dostrzegałem niczego prócz piasku. Przez chwilę, gdy wyostrzyłem swoją percepcję do granic możliwości, byłem w stanie rozróżnić każde, pojedyncze ziarnko. Lecz i to nie pomogło – Żadnych tu nie ma! – stwierdziłem stanowczo.
Jegomość próbował mnie uspokoić, ale męczył go irytujący, suchy kaszel przez co, o mały włos nie rzuciłem się na profesora z pięściami.
- Skoro nie ma liści, to nie ma także odpowiedzi. Żegnam szanownych panów.
Oddalił się do swojego namiotu. Nie miałem mu tego za złe. Profesor Munchausen był dziwakiem. Wiele w swym życiu przeszedł. Od dnia narodzin nie mógł znieść dźwięku domofonu, a przez całe dorosłe życie odrzucał ideę telefonu. Nie wierzył również w kuchenki mikrofalowe. Aż któregoś dnia jego własna żona zamknęła go w domu i uciekła z kochankiem na Białoruś. To nim wstrząsnęło. Wtedy postanowił poświęcić się nauce. Kolekcjonował lunety i nie mógł pogodzić się z tym, że reflektory zajęły ich miejsce w optyce. Przez wiele kolejnych lat walczył, o zniesienie aberracji sferycznej. Bezskutecznie. W roku 1970 odwiedził Londyn. Pewnego mglistego wieczora siedząc w pubie usłyszał rozmowę dwóch archeologów. Wspominali oni, o lornetce Kopernika, którą starożytni Grecy ukryli wraz z winogronem wśród egipskich pylonów. Wtedy to absolutnie poświęcił się jej poszukiwaniom. Razem z doktorem Gawinem przekopali pół Afryki i przylądek Canaveral, gdzie Gawin został bezczelnie zastrzelony przez ochronę.
Zostawiwszy Egipt za nami kontynuowaliśmy wędrówkę w poszukiwaniu cudów inżynierii. Jegomość zastanawiał się, dlaczego nie rozumie swojego języka?
- To dosyć dziwne nie sądzisz? W dodatku nie mam żadnej waluty i słyszę wszelakie dźwięki - nastawił czujne ucho. – Krowie dzwonki na rynku, czy też anioły w architekturze. Wszystkie one wirują z nieskończoną gracją. Rozumiesz coś z tego?
Bardzo chciałem wesprzeć go radą, ale nie znałem się wtedy na takich rzeczach.
- Trudno powiedzieć - grałem na czas. – Wiem tylko, że Camus upadł pod swoim ciężarem gatunkowym – rzekłem, zabiwszy mu prawdziwego gwoździa na kilka następnych godzin.
Tymczasem okazało się, iż to autor lekko się zagapił i wprowadził zbyt wiele wątków pobocznych.
Minąwszy Gibraltar doszliśmy na drugi koniec opowieści. Nad Siwym Polem zawitała wiosna. Pogoda była już ewidentnie zbyt zaawansowana na lato. Wiatr przynosił smoliste latawce z płonących łąk. Dzieci na karuzeli łapały je, niczym magiczny pył. Mieliśmy jednak mniej poetyckie sprawy do załatwienia. Pijąc wino w jednej z bram, co jakiś czas wyglądaliśmy na policjantów. Kiedy tylko się zbliżali Jegomość wpadał w kuriozalne ataki sztucznego kaszlu, podczas gdy ja symulowałem ekstatyczne szamotanie pępka. Jednak wiosna, jednowymiarowo chłodna tego roku, nie dawała nam spokoju, zmarznięci nawet nie dokończyliśmy pierwszej butelki. Słońce zachodziło z wolna, niebo cedziło je przez chmury. Wynajęliśmy pokój u starej pani Forlando, która zwykła przeciągle wyrzucać z siebie słowa: - Zapraszaaaaam. Weeeeeeeejdźcie – mówiła. W dodatku oddychała, charcząc na pokaz nowotworowymi płucami, a my z trudem powstrzymywaliśmy się od śmiechu, za co miała nas spotkać kara. Położywszy się do łóżka zasnąłem niemal od razu. Jegomość obudził mnie po piętnastu minutach. Uwielbiał to robić, kiedy nie mógł zasnąć. Odruchowo strzeliłem go z otwartej pięści w twarz, tak jak to mam w zwyczaju.
- Henryk wstawaj, słyszę jakieś pluski na schodach – oznajmił rozdygotanym falsettem.
- I, co z tego?
- Jak to co? Pewnie jakaś kropla wody lub innego płynu wspina się po schodach!
- Łyknąłeś za dużo powietrza, czy co? Jaka kropla? Na jakich schodach?
- Chodź, posłuchaj! – zaciągnął mnie pod drzwi.
Faktycznie. Kropla wody wspinała się po schodach. Wyznaczała swą drogę w ciemności. Kap, kap, kap. Zatrzymywała się, by po chwili ponownie ruszyć z jeszcze większym uporem pokonując grawitację i zmieniając los jej podobnych. Nie wierząc własnym uszom, ani uszom kolegi wyjrzałem za drzwi. Noc była nieprzenikniona, a od dłuższego wpatrywania się w ciemność stawała się bordowa
w moich oczach. Wyszedłem z pokoju. Zapaliłem światło na korytarzu i ujrzałem człowieka w podartej marynarce pamiętającej połowy wielorybów.
- Jegomość przyjdź tu.
Cykor wyjrzał nosem z pokoju.
- To pan Buzzati, nie jakaś kropla – pan Buzzati, właściciel starego roweru, o zósemkowanych kołach, często wynajmował pokój u pani Forlando.
- To, czemu brzmiało, tak dziwnie, jak woda? – spytał przyjaciel.
- To pewnie przez wino w jego brzuchu. Bulgotało, gdy wtaczał się po schodach.
- Niech ci będzie, ale to jakaś podejrzana sprawa! – pogroziwszy palcem wrócił do łóżka.
- Zapewne – odparłem nie kryjąc sarkazmu. Zasnęliśmy nie podejrzewając niecnych zamiarów autora.
Obudziliśmy się z suchotą w gardłach. Paprocie umarły, a słońce wskakiwało za chmury na sam zapach naszych skarpetek. O poranku zęby Jegomościa były żółte, jak zorze, a mój oddech odpychający, lecz nie mogłem znaleźć na niego metafory. Ironia i szyderstwo wlane do pustych naczyń, stały się mętną cieczą.
- Wstajemy? – senne oczy Jegomościa stanowiły odpowiedź.
- Wiesz co? – zapalił papierosa. Ten poranny smakował mu najbardziej. – Historię z Beatlesami jeszcze przeżyłem, ale odkąd Edyta Bartosiewicz się rozpadła nie mam motywacji, by wstawać z łóżka. Przynajmniej nie codziennie.
- Jak rozpadła? Przecież to nie był zespół! – często mylił daty i pojęcia.
- A, czy ktoś twierdzi inaczej? – sprostował moje myśli.
- W sumie...
Nakryliśmy twarze kołdrami. Przecież odwieczny dzień za opuszczonymi żaluzjami mógł być równie dobrze zafałszowaną nocą. W końcu niebo zmęczyło się błękitem, po czym zapadł wieczór. Pustym ulicom towarzyszyło ich własne odbicie w witrynach, psy odsypiały ciężki dzień, podczas gdy koty rozpoczynały swój. Nigdzie nie słychać syren. Zegar przestał tykać. Bateria wyczerpała się liczeniem gwiazd.
Powiadają, że profesor Gawin wiedział, kto był Kubą Rozpruwaczem. Nim umarł na Florydzie przekazał swoją wiedzę pewnemu amerykańskiemu komandosowi, śledziowi imieniem Teodor. Wraz z niebagatelną wiedzą teoretyczną zlecił mu również misję. Misję, której celu nie pozna nikt, chyba że Teodor postanowi inaczej.
Cały dzień spędziliśmy z Jegomościem na opróżnianiu butelek z tanim winem, niewątpliwie ulegając magii kolorowych etykiet. Wróciwszy wieczorem planowaliśmy partyjkę egzystencjalnego pokera, lecz zmógł nas sen i ekwilibrystycznie zasnęliśmy w fotelach. Niestety mój przyjaciel nie dał mi się nacieszyć tym stanem, a jak wiadomo pijane sny bywają fantastycznie odrealnione.
- Henryk! – wołał przerażony. – Henryk! Tym razem to nie są przelewki.
- Co? Znowu co? – bełkotałem.
- Ryba. Jakaś ryba wspina się po schodach – mówił szarpiąc mnie za ramię. - Na pewno. Dzisiaj się nie mylę.
- Daj mi spokój – odepchnąłem go w kierunku drzwi.
Uchylił je robiąc głupią minę, która polegała na tym, iż zamykał oczy i zaciskał zęby, jak gdyby chciał uciszyć trzeszczące zawiasy. Na korytarzu rozbłysły dwa ślepia.
- Masz dwie sekundy – oznajmił głos w ciemnościach. Przez chwilę Jegomość przypuszczał, iż to Chuck Norris ukrył się w mroku, lecz odrzucił tę możliwość i jego myśli błyskawicznie wróciły do koncepcji z rybą.
- Dwie sekundy do czego? – ledwo zdążył spytać, kiedy dostrzegł łuski połyskujące w blasku księżyca, po czym wylądował na podłodze.
Obudziłem się z niesmakiem i ujrzałem powalonego przyjaciela. Chciałem krzyczeć, lecz nie mogłem. Stwór umieścił mojego kumpla na kanapie bez użycia siły fizycznej. Tym samym sposobem posadził mnie obok. Kiedy tylko Jegomość się ocknął ryba przemówiła.
- Witam szanownych dżentelmenów – słońce już wschodziło. Ryba okazała się śledziem. Nigdy nie widziałem Teodora, znałem go jedynie z opowieści, ale wszystkie szczegóły pasowały. Spokojna, pociągła twarz, umięśnione płetwy oraz pewne siebie spojrzenie. – Są tacy, którzy twierdzą, że widzieli, jak moje spojrzenie topi asfalt oraz, że czuję zakłopotanie w obliczu schodów. Być może. Nie będę zaprzeczał. Ja wiem tylko tyle, iż nazywam się Teodor Kuby Rozpruwacza. Obserwowałem was od jakiegoś czasu. Jesteście zadufani w sobie, chamscy oraz ordynarni. W dodatku posiadacie denerwującą manierę kończenia nawzajem własnych myśli. Za dużo pijecie i nie potraficie się powstrzymać od kąśliwych uwag pod względem innych. Dlatego też was uciszyłem.
Ale najpierw kilka formalności – podał nam jakieś dokumenty. – Wypełnijcie je proszę. Byle szybko.
Zajęło nam to kilka sekund. Wręczyliśmy mu formularze. Spojrzał na nie zszokowany.
- „Ulubiony zespół – De Bitels”? Co to ma do cholery znaczyć? – spojrzał na Jegomościa.
Próbowałem się odezwać. Teodor machnął ręką i słowa nieoczekiwanie ze mnie wypłynęły.
- Przepraszam, ale on jest słuchowcem stąd pisze, że mówi.
- Wy chyba jesteście bardziej popaprani niż przypuszczałem. Wyjaśnię wam zasady; nakładam na was ciszę chyba, że zaczarujecie mnie kwiecistą mową. To wam zdecydowanie nie wyszło.
- Nie mogliśmy tego wiedzieć! Jegomość był recytatorskim mistrzem swojej szkoły! Nie zauważył Pan? – próbowałem ratować się słusznym oburzeniem.
- Czego?
- Przecież to cytat z „Kupca weneckiego”!
Nie dał się nabrać. Tylko zaśmiał się okrutnie.
- Wobec despoty wszyscy są równi, równi zeru mianowicie. Dobrze przejdźmy do meritum. Zraniliście wiele osób, dlatego jako zadośćuczynienie musicie uszczęśliwić kobietę.
- Zrozumieć kobietę!? – czułem, że to koniec. Jegomość wciąż musiał milczeć.
- Głusi też jesteście? Uszczęśliwić, nie zrozumieć. Próbować zrozumieć kobietę, to jak depilować sobie jądra po pijaku! Jestem sadystą, ale bez przesady nie jestem nienormalny.
- Proszę wybaczyć – rzekłem – ale przypadkowo musiał Pan nałożyć częściową ciszę na nasze uszy.
- Faktycznie, pardon – skinął głową i wszystko wróciło do normy.
Może poza tym, że w mgnieniu oka znaleźliśmy się w centrum jakiejś metropolii.
- Spójrzcie na tę dziewczynę - Teodor wskazał na brunetkę. Choć wyglądała bardziej, jak hemoroid z rzęsami. – Macie ją uszczęśliwić. Ty, – wskazał na mnie – ty to zrobisz. Mieliśmy przekichane. – Zabierz ją do tej restauracji, a ja schowam się w truskawkowym deserze tego faceta, żeby mnie nikt nie poznał. Może nie jestem stary, ale całkiem sławny – po czym zniknął.
Zrobiłem, jak kazał. Podszedłem, po czym grzecznie zaprosiłem ją na drinka. Rozmowa zbytnio się nie kleiła. Była brzydka, ale miała inteligencję tych ładnych. Paranoja. Nie szło z nią normalnie porozmawiać, a w menu nie mieli żadnych awaryjnych tematów. Zauważyłem oczy Teodora obserwujące mnie spomiędzy truskawek i moreli.
- To jest nie wykonalne! – wydarłem się w niebogłosy.
- Nie marudź! To wasza ostatnia szansa! – pogroził jakimś świstkiem papieru.
Kelner chyba pomyślał, że to do niego albo liczył na napiwek. Podszedł do mnie z uśmiechem Ronalda McDonalda na twarzy.
- Mam na imię Manuel. W czym mogę pomóc?
- Nie dziękuję – odparłem. W tym samym momencie spojrzałem na Teodora w sosie truskawkowym. Zrobił kwaśną minę i poczuł nadchodzącą zgagę.
- Jest inny sos? – spytał kelnera krztusząc się powietrzem i nadmiarem glukozy.
- Nie – uciął Manuel. – Ale są inne śledzie.
Teodor poczuł się trochę zmieszany. Dziewczyna wracała z toalety. Była tam ze dwadzieścia minut. Widocznie przycinała sobie nos.
- Nie dam rady – próbowałem się ratować. - Rozumiem deszcz, częściowo Salvadora Dalego i metafory Andrzeja Strejlaua, ale to jest niewykonalne!
- Turlaj dropsa! – Teodor zagrzewał mnie do walki.
Westchnąłem zrezygnowany.
- Prędzej znajdę przód pomarańczy. |
_________________
Best regards
Ewan |
| Ostatnio zmieniony przez Ewan_McTeagle 2006-07-01, 16:00, w caoci zmieniany 1 raz |
|
FAQ
Szukaj
Uytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
Album
)
