Forum Dyskusyjne

[Kya]

Krzysztof Kamil Baczyński- Dwie miłości

Więc pokochałeś kruche, ciepłe ciało,
które się w formach słowiczych ustało,
jak mleko płynie w szklanym smukłym dzbanie,
skrzypiec ma smutek i roślin śpiewanie.
Więc pokochałeś je. Jak ruczaj sobie
przed oczy stawiasz, aby twarze obie:
i ta odbita, i twoja prawdziwa,
były jak jeden ruch, co poukrywa
ziemię jak pożar i niebo jak jaśmin,
na które jedno serce jest małe i ciasne.
I pokochałeś jeszcze ziemię grozy
z ognistym śladem wielkich kroków bożych,
ziemię, gdzie bracia popieleją z tobą,
gdzie śmierć i wielkość jak dwa gromy obok
stoją u skroni i skrzydłami biją
tym, co umarli, i tym, którzy żyją.
Więc pokochałeś jej rzek bicz srebrzysty
i białe pióra mazowieckiej Wisły,
i góry ciężkie jak chmury na ziemi,
i ludzi skutych - i tak Ĺźyjesz niemi.
I kiedy z szablą rozpaloną stoisz
u huraganĂłw ostatniego boju,
i kiedy broń jak życie w dłoni ważysz,
a nie masz łzy na sercu i na twarzy,
gdy rzucasz ciało jak puchy świetliste,
wiotkie jak śpiew, a z nim odbicie czyste,
by mieć twarz jedną nie odbitą w ciszy,
napiętnowaną śmierci czarnym krzyżem,
myślisz, że z Boga musi być ta miłość,
dla której młodość w grobie się prześniło.

[Marki]

Kazimierz Przerwa-Tetmajer - A kiedy będziesz moją żoną...

A kiedy będziesz moją żoną...
umiłowaną, poślubioną,
wówczas się ogród nam otworzy,
ogród świetlisty, pełen zorzy.

Rozdzwonią nam się kwietne sady,
pachnąć nam będą winogrady,
i róże śliczne i powoje
całować będą włosy twoje.

Pójdziemy cisi, zamyśleni,
wśród żółtych przymgleń i promieni,
pĂłjdziemy wolno alejami,
pomiędzy drzewa, cisi, sami.

Gałązki ku nam zwisać będą,
narcyzy piąć się srebrną grzędą,
i padnie biały kwiat lipowy
na rozkochane nasze głowy.

Ubiorę ciebie w błękit kwiatów,
niezapominajek i bławatów,
ustroję ciebie w paproć młodą
i świat rozświetlę twą urodą.

Pójdziemy cisi, zamyśleni,
wśród złotych przymgleń i promieni,
pójdziemy w ogród pełen zorzy
kiedy drzwi miłość nam otworzy.


Paweł Heintsch - Jesteś

Jesteś w tych słowach,
choć Cię nie wołałem.
Płonie mi Tobą
każda cząstka mowy.
Ciało jest słowem
a słowo jest ciałem,
cieniem o zmierzchu,
zapachem sosnowym.
Kocham, więc jestem,
Choć coraz mi ciemniej…
To Twoje
światło
jest we mnie.


I tego samego autora wiersz bez tytułu.


I skąd przyjacielu, przyszedłeś
i dokąd idziesz w tęsknocie?
Po co urągasz światu
Burzą słów, których nie mógłby dociec?

Prawda jest zawsze w środku,
Jak cel, w ktĂłry nigdy nie trafisz
Światu na imię jest pieniądz,
Żądza, ambicja i mafia.

Tęsknota za wielkim Nieznanem
W sercach tak gorzko się łamie-
Daj serce ludziom w ofierze,
Bo chleb zamieni się w kamień.
Idziesz i nie wiesz dokąd,
Bo złudnych bogactw nie pragniesz,
Bo wiesz, że są jak ognik
Błądzący nocą po bagnie.

Płomienia w dłonie nie schwytasz,
A w bagnie się pewnie pogrążysz-
Ogromna bezbrzeżna tęsknota
I tak nie przestanie Ci ciążyć…

Więc idź przed siebie pogodny
I ducha niebu polecaj;
I mów modlitwę wędrowców,
Która otuchę roznieca:

Skąd idę – nie wiem,
Lecz wiem, że idę-
Działam, jak muszę,
Jak mĂłwi serce.
Co będzie zobaczę,
Gdy Bogu zdam sprawę
Z mojej tęsknoty
Za Wielką Niewiadomą ziemi i nieba.

[Yenna]

Elegia o... (chłopcu polskim)

Oddzielili cie, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wisielcami drzew płynące morze.

Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.

I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło.
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku, czy to serce pekło?


Krzysztof Kamil Baczyński



KOT W PUSTYM MIESZKANIU

Umrzeć - tego nie robi się kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać się między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.

Coś się tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf się zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.

Niech no on tylko wrĂłci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
Ĺźe tak z kotem nie moĹźna.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku,
na bardzo obrażonych łapach.
I żadnych skoków pisków na początek.

[Emmari]

Wisława Szymborska - Portret kobiecy


Musi być do wyboru.
Zmieniać się, żeby tylko nic się nie zmieniło.
To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby.
Oczy ma, jeśli trzeba, raz modre, raz szare,
czarne, wesołe, bez powodu pełne łez.
Śpi z nim jak pierwsza z brzegu, jedyna na świecie.
Urodzi mu czworo dzieci, Ĺźadnych dzieci, jedno.
Naiwna, ale najlepiej doradzi.
Słaba, ale udźwignie.
Nie ma głowy na karku, to będzie ją miała.
Czyta Jaspersa i pisma kobiece.
Nie wie po co ta śrubka i zbuduje most.
Młoda, jak zwykle młoda, ciągle jeszcze młoda.
Trzyma w rękach wróbelka ze złamanym skrzydłem,
własne pieniądze na podróż daleką i długą,
tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej.
Dokąd tak biegnie, czy nie jest zmęczona.
Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi.
Albo go kocha, albo się uparła.
Na dobre, na niedobre i na litość boską.

[annoth]

Krzysztof Kamil Baczyński


Ten wiersz jak śmierć jest smutny...

I
Ten wiersz jak śmierć jest smutny
i obojętny jak śmierć.
Szare koty pod światło puszą ostrą sierść.
Żółty lament ulicy. gdzie nie chodzi nikt.
Bije trwoga żaglami o codzienność szyb.
II
Niebu blaknie za każdym krokiem. Ogień
wydzwania łuny, a wesołe ptaki
są pożegnaniem moim z ludźmi i bogiem.
Ślepnę, tracę drogi, chodzę torem rakiet.
A więc jesień. Dymi miasto, ptaki płyną na ukos,
liście opadłe z czerwonych kominów fabryk.
Po ulicy chodzą umarli, leża skrzydła oderwane krukom,
czeka powĂłz i w drzwiach martwy lokaj z kandelabrem.
WojaĹź toczy powoli drogi wysokich kasztanĂłw.
Upływam w jesień mniejszy z każdym krokiem,
w pola zasianych zjaw w kolumny ma[r]twych peanĂłw,
w obojętność - mijanych - okien
Gdzie powóz drogą odpływa? Szelestem dymi bruk,
0, najsmutniejsza jesieni, w zamęcie znaków i elips
nad pieśnią kołujesz jak kruk.
Jak miłość powierzoną dwóm życiom - rozdzielić?







Konstanty Ildefons Gałczyński


Pyłem księżycowym

Pyłem księżycowym być na twoich stopach
wiatrem przy twej wstążce,
mlekiem w twoim kubku,
papierosem u ustach,
ścieżką pośród chabrów,
ławką, gdzie spoczywasz,
książką którą czytasz.

Przeszyć cię jak nitką,
otoczyć jest przestwór
być porami roku dla
twych drogich oczy
i ogniem w kominku
i dachem, co chroni
przed deszczem.

[ankaanka]

Yenna, nie wiem, czy wiesz, "Spieszmy się" Twardowskiego, z założenia wcale nie miał być wierszem o śmierci (a przynajmniej tak napisał x Jan w swojej autobiografii)

A tu kilka moich ulubionych:

Cytat:

Jonasz Kofta > Szary poemat Gorzały siny płomień Przepala ĹşrĂłdła płuc Butelkowany gromie Uderzaj Chcieć to mĂłc Na zgniłej włosĂłw słomie Gdzie czaszki tępy chrzęst Załóżmy wieńce skromne Głóg, jaśmin, krwawnik, rdest Pragnienie jest bezdomne Codzienność jest bez gwiazd Zapomnieć, cóş, zapomnę Nalejcie jeszcze raz Utopmy swe utopie Zabijmy drzwi na krzyĹź I pijmy I wypijmy To wszystko lepsze niĹź Kłamać Psia mać Macać Wracać PrĂłbować Od nowa Bo za drzwiami jest ta ludowa I tak nic się nie stanie przy świadkach Jeśli przyszło nam Ĺźycie odsiedzieć Przy wĂłdzie, lĹźejsza odsiadka Poszły konie po betonie RadiowĂłz przejechał Łatwo siedzieć w swoim gronie Kapuś się uśmiecha Niucha, czy się coś zaczyna Upijemy skurwysyna Seta, seta jeszcze klina Przymusimy pić To nie wina skurwysyna On chce Ĺźyć Zapierdala siĂłdma fala A moĹźe dziewiÄ ta Zmyje, zryje, porozwala Kto po nas posprzÄ ta Kto połoĹźy obrus świeĹźy MiłosiernÄ chustę Kiedy nam nie dane wierzyć Nasze miejsce – puste Hula wiatr koło torĂłw Idzie dwĂłch zakapiorĂłw NiosÄ pół jak monstrancję Jeden wyszedł z pudła Ĺťona mu mocno schudła Drugi glinÄ jest w stopniu kaprala No i obaj idÄ na stację Razem byli kiedyś w szkole Przyjaciele, druhowie Teraz jeden drugiemu nic nie powie W krzakach flaszkę rozpijÄ Jak się dobrze ukryjÄ Bo jeden jest człowiek I drugi jest człowiek Potem w oczy sobie spojrzÄ Kto tam wie Co tam dojrzÄ Długo tak nie moĹźe trwać Jeden powie, kurwa mać WsiÄ dÄ w pociÄ g Nie będÄ się znać Długi korytarz Pusty korytarz Czyś pan zwariował O drogę pytasz Tu cię poproszÄ Jak będzie trzeba Na razie cicho siedĹş Jakbyś tu nie był To byś się nie bał Jak jesteś W zaparte leć KtĂłra godzina Masz pan robaki Co się tak wiercisz Wiesz pan, widziałem śmierć Jak wyglÄ dała Jak sekretarka Przy kości, duĹźy cyc W ścianie się otworzyła szparka I weszła i nic Długi korytarz Pusty korytarz MoĹźesz tu zdechnÄ Ä‡ To w nas dobre Co w nas mokre Krew Pot Mocz I łzy I wĂłdka Prawdziwie czysta Bez niej byś gnoju Ĺźył jak glista Ja nic nie muszę Ja duszę mam nieśmiertelna Jak się przygłuszę, to wiem Ona ze mnÄ Jestem jak dziura na wylot w ogrodowym murze Jabłonie wypaliło co po dziurze W tym miejscu jest teraz podwĂłrze Beton, trzepaki, wysokie bloki Niebo Jest tak cholernie w gĂłrze A człowiek nie jest taki wysoki Jak patrzę za tym, co mam Chcę I nie widzę nic swojego ZamĂłwmy jeszcze po sto gram, kolego Wypijmy teraz za socjalizm On się od tego nie zawali Jak juĹź złapali, nie popuszczÄ My dla nich gĂłwnem, błotem, tłuszczÄ Człowiek jest słaby A my raby Okrutne Niskopokłonne Nie zapamiętaj tego aby Ja, towarzyszu, teĹź zapomnę W pancerny waciak zbrojny golem NadciÄ ga kartoflanym polem Krwawy i pusty, bo bez Boga W gumiak obuta jego noga A w ręku jego ciężka laga KtĂłrÄ mu dała władza naga By odwet wziÄ Ĺ‚ i bił, jak umie Tych wszystkich, ktĂłrych nie rozumie Tych wszystkich, ktĂłrych nienawidzi Bo to bezjaje, gnoje, Ĺťydzi Za swojÄ nędzę, za swĂłj strach Tych, ktĂłrych kaĹźÄ , wbije w piach Dla niego Polska to jest mać Dumy gwaranty Nikt nie zapyta Co przykazuje krĂłtko – lać W uznaniu rzetelnego trudu DadzÄ mu etat gniewu ludu MoĹźe mu zabrać ten, co mu dał WziÄ Ä‡ mu deputat, czapkę, premię Więc murem przy nim będzie stał Nie po to go walono w ciemię Będzie świadomość swojÄ miał Będzie się bał Będzie kamiennym kałem srał Bo strach ma moc wiÄ zania skał Pije ja wszyscy Mocny chłop To moĹźe wypić więcej Podstemplowany czaszki strop Od pracy Wolne ręce Pije na umĂłr AĹź mu się świat, ja otwĂłr judasza zatrzaśnie Czyjś ojciec Syn I brat A to jest polska właśnie Dla jednych gwiazda spada smugÄ Dla drugich wolno, godnie, długo JuĹź się nie zrośnie noc na pół przecięta Tak ogromnieje co ogromne NiektĂłrzy pijÄ , by zapomnieć Ja piję, Ĺźeby zapamiętać Karleje przeciw sumieniu zbrodnia Do wiadomości sprzed tygodnia A droga naszych prawd Kurewsko kręta Choć juĹź złamana NiektĂłrzy pijÄ , by zapomnieć Ja piję, Ĺźeby zapamiętać Gorzale chwała Ona z nas czyni dumne anioły upadłe PiĂłra w skrzydłach stroszymy A kaĹźdy Zardzewiały bagnet Zblakły wypełzłym amarantem Łuny legendy Została krew Czerwona istnie Gdy na bandaĹźu białym błyśnie Ojczyzno Matko Przebacz Nam Ociemniały byt Tak nam niewiele trzeba Tak nam za mało wstyd Butelka świeci jakby siwiznÄ Być moĹźe dnieje Przysięgam ci Moja Ojczyzno Nigdy Nie wytrzeĹşwieję

Cytat:

Kofta Jonasz > PoĹźegnalny wieczĂłr ŚciemniaĹ‚Ä twarz ma księżyc dziś Jak porzucony amant Wie - Ĺźe noc kaĹźdÄ zmieni myśl W długi, bezsenny melodramat Muzyka chora boli nas Powtarza jednÄ frazę Ten jeden raz, ostatni raz Będziemy jeszcze, jeszcze razem Jest wieczĂłr I juĹź kończy się W szantanie przy bulwarze Na taras upadł długi cień I zmierzch kontury maĹźe Tak trudno Nam powiedzieć - dość I innÄ miłość przeczuć Jest cisza, jako trzeci gość W nasz poĹźegnalny wieczĂłr Dziękuję ci za wszystko to Tragiczne i zabawne Co nam kazało Ściszać głos I mĂłwić sobie prawdę Albo nie mĂłwić sobie nic W południa najleniwsze Dziękuję ci za wszystkie dni Od innych dni szczęśliwsze Dziękuję ci, napijmy się Za wszystko, co cię spotka Aby zły los ominÄ Ĺ‚ cię I menancholii otchłań JuĹź nie zazdroszczę wcale tej KtĂłra na ciebie czeka Napijmy się, będzie nam lĹźej SpĂłjrz - wino się uśmiecha Rozumiem Ja nie jestem tÄ PotrzebnÄ nade wszystko Wiem Ona czeka Niech poczeka Koniec wieczoru blisko Rozumiem Zdajesz się na wiatr Do nowych portĂłw płyniesz Napijmy się do dna Do dna Niczemu nikt nie winien Tak trudno nam powiedzieć - dość I innÄ miłość przeczuć Jest cisza jako trzeci gość W nasz poĹźegnalny wieczĂłr

Cytat:

Cesare Pavese > Gwiazda zaranna Ten samotny człowiek budzi się gdy morze jeszcze ciemne, a gwiazdy migocÄ . Wiatr ciepły jak oddech wraca znad wielkiego legowiska morza, słodycz czuć w powietrzu. To godzina, w ktĂłrej nic się nie wydarzy. Fajka zgasła, zaraz mu wypadnie. W nocy słychać tylko jak coś miękko człapie. Samotny nazbierał gałęzi, rozpalił ognisko i przyglÄ da się jak róşowieje ziemia. Woda teĹź niedługo będzie jak ognisko, rozpalona. Co moĹźe być bardziej gorzkiego od świtu dnia, w ktĂłrym nic się nie zdarzy? To gorzkie poczucie zbędności. Wygaszona gwiazda spada z nieba, szara niespodzianka świtu; widzi morze, ciÄ gle ciemne mimo płonÄ cego stosu. Przy ognisku, jakby od niechcenia, człowiek grzeje ręce. Gwiazda spada na zamglone wzgĂłrza, Ĺźeby zapaść w sen na legowisku śniegu. Człowiek juĹź nie czeka, ale dzień się ciÄ gnie bezlitośnie. Po co słońce wznosi się nad morzem i dzień znĂłw zaczyna długi? Jutro świt teĹź będzie ciepły, światło muślinowe; i wszystko jak wczoraj, i nic się nie zdarzy. Ten samotny chciałby przede wszystkim zasnÄ Ä‡. Teraz, gdy ostatnia gwiazda na niebie gaśnie, on najspokojniej nabija fajkę i jÄ zapala.

Cytat:

Norbert Kulesza > * * * Stopa czuje jęk kamienia kamień czuje jęk stóp ała po prostu ała

Cytat:

Halina Poświatowska > *** (lubię tęsknić...) lubię tęsknić wspinać się po poręczy dĹşwięku i koloru w usta otwarte chwytać zapach zmarznięty lubię mojÄ samotność zawieszonÄ wyĹźej niĹź most rękoma obejmujÄ cy niebo miłość mojÄ idÄ cÄ boso po śniegu

[Asik]

Konstanty Ildefons Gałczyński "Ulica szarlatanów"

SzarlatanĂłw nikt nie kocha.
Zawsze sami.
Dla nich gwiazdy świecą w górze
i na dole.
W tajnych szynkach piją dziwne
alkohole.
I wieczory przerażają
bluĹşnierstwami.

Wymyślili swe tablice
szmaragdowe.
Krwią dziewicy wypisali
charaktery.
Strachy w liczbach: 18,
3 i 4.
Przeklinamy Jezu-Chrysta
i Jehowę.

Szarlatani piszą księgi
o papieĹźach.
Zawsze w nocy mówią źle o
Watykanie.
Zawsze w nocy słychać szklane,
szklane łkanie:
płaczą gwiazdy zaplątane
w szkła na wieżach.

Kiedy miesiąc umęczony
wschodzi na nĂłw,
alkohole z przeraĹźenia
drżą słodyczą.
Nie pomogą alkohole:
W nocy krzyczą
łzy fałszywe szmaragdowych
szarlatanĂłw.

Bardzo cicho i boleśnie
jest nad ranem.
Dzwonią dzwony, świt pochyla
się w pokorze.
Odpuść grzechy szarlatanom,
Panie BoĹźe,
wszak Ty jesteś takim samym
szarlatanem.

[Agu]

Nie interesuje się poezją ale jeden wiersz utknął mi w pamięci :

Antoni Lange

Chciałbym być świeżym porannym tchnieniem
Wietrzyka,
Co twoje piersi wiosny pragnieniem
Przenika.
Chciałbym być słońcem, co cię ogrzewa,
W szat bieli.
Chciałbym być taką, co cię oblewa
W kąpieli.
Chciałbym tą cząstką wybraną zostać
Przestworza,
Które obleka białą twą postać
Jak zorza.
Chciałbym być okiem twym - i uśmiechem
Twym smętnym;
Falą twych włosów - piersi oddechem,
Krwi tętnem.
Chciałbym być dumań twych marzycielskich
Przędziwem.
Uczuć twych żarem - piersi twych sielskich
Ogniwem.
Chciałbym sie całą mą przeobłoczyć
Osobą
W tobie - i z tobą byt mój zjednoczyć:
Być tobą!

[Asik]

Federico GarcĂ­a Lorca - Lament

Zamknąłem drzwi od balkonu,
ponieważ nie chciałem słuchać płaczu,
ale za szarymi ścianami
nic nie było słychać prócz płaczu.

Bardzo mało jest śpiewających aniołów,
bardzo mało jest szczekających psów,
tysiące skrzypiec mieści się w jednej dłoni.
Ale płacz jest olbrzymim aniołem,
płacz jest olbrzymimi skrzypcami,
łzy tamują głos wiatru
i nic już nie słychać prócz płaczu.


********************************

Rainer Maria Rilke - PowaĹźna chwila

Kto teraz płacze gdziekolwiek na świecie,
tak bez powodu płacze na tym świecie,
płacze nade mną.

Kto teraz w nocy gdziekolwiek się śmieje,
tak bez powodu w tej nocy się śmieje,
śmieje się ze mnie.

Kto teraz idzie gdziekolwiek na świecie,
tak bez powodu idzie na tym świecie,
ten idzie do mnie.

A kto umiera gdziekolwiek na świecie,
tak bez powodu umiera na świecie,
ten patrzy na mnie.


*********************************

Wisława Szymborska - Do zakochanej nieszczęśliwie

Znam ludzi, którym w sercach zgasło,
lecz mówią: ciepło nam i jasno,
i bardzo kłamią, gdy się śmieją

Wiem jak ułożyć rysy twarzy
by smutku nikt nie zauważył.

[Anoniman]

Konstandinos Kawafis - Itaka


Jeśli wyruszasz w podróż do Itaki,
Pragnij tego, by długie było wędrowanie,
Pełne przygód, pełne doświadczeń.
LajstrygonĂłw, CyklopĂłw, gniewnego Posejdona
Nie obawiaj się. Nic takiego
Na twojej drodze nie stanie, jeśli myślą
Trwasz na wyżynach, jeśli tylko wyborne
Uczucia dotykają twego ducha i ciała.
Ani LajstrygonĂłw, ani CyklopĂłw,
Ani okrutnego Posejdona nie spotkasz,
JeĹźeli ich nie niesiesz w swojej duszy,
Jeśli własna twa dusza nie wznieci ich przed tobą.

Pragnij tego, by wędrowanie było długie:
Żebyś miał wiele takich poranków lata,
Kiedy, z jaką uciechą, z jakim rozradowaniem,
Będziesz podpływał do portów, nigdy przedtem nie widzianych;
Żebyś się zatrzymywał w handlowych stacjach Fenicjan
I kupował tam piękne rzeczy,
Masę perłową i koral, bursztyn i heban,
I najróşniejsze wyszukane olejki
Ile ci się uda zmysłowych wonności znaleźć.
Trzeba też, byś egipskich miast odwiedził wiele,
Aby uczyć się i jeszcze się uczyć – od tych, co wiedzą.
Przez cały ten czas pamiętaj o Itace.
Przybycie do niej twoim przeznaczeniem.
Ale bynajmniej nie spiesz się w podróży.
Lepiej, by trwała ona wiele lat,
Abyś stary już był, gdy dobijesz do tej wyspy,
Bogaty we wszystko, co zyskałeś po drodze,
nie oczekując wcale, by ci dała bogactwa Itaka.
Itaka dała ci tę piękną podróż.
Bez Itaki nie wyruszyłbyś w drogę.
Niczego więcej już ci dać nie może.

A jeśli ją znajdujesz ubogą, Itaka cię nie oszukała.
Gdy się stałeś tak mądry, po tylu doświadczeniach,
Już zrozumiałeś, co znaczą Itaki.

[Zaheel]

Kazimierz Przerwa-Tetmajer
MĂłw do mnie jeszcze

MĂłw do mnie jeszcze...
Za taką rozmową
tęskniłem lata...
Każde twoje słowo
słodkie w mym sercu wywołuje dreszcze -
mĂłw do mnie jeszcze...

MĂłw do mnie jeszcze...
Ludzie nas nie słyszą,
słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
jak kwiatem, każdym słowem twym się pieszczę
mĂłw do mnie jeszcze...

Paul Verlaine
Światło Księżyca

Dusza twa jest jak pejzaĹź wyszukany,
Gdzie wdzięcznych masek krążą roje płoche
I bergamasek tłum w pląsy porwany;
Wszyscy w przebraniach, jakby smutni trochę.

Sławią miękkimi piosnki swej tonami
Zwycięską miłość i żywot swobodny,
Lecz w szczęście swe nie wierzą, zda się, sami!
Bukiety nut w księżyca blask łagodny

Wplata noc pełna smutku i urody,
W koronach drzew ptaszęce budząc chóry
I w spazm zachwytu zmieniając plusk wody,
Rozbryzgi fontann chłoszczących marmury.

Marcin Świetlicki
Palenie (wersja dłuższa)

Bo to jest bracie wojna.
Wojna palących z niepalącymi.
Odwieczna dychotomia:
Jak Legia i Polonia
Jak Wisła i Krakowia
Jak Staś i Nel.
Pytam: dlaczego niepalący
wsiadają bez skrupułów do przedziałów
dla palących? Czemu chcą dominować? Czemu
są wiecznie urażeni?
Mój mały przyjacielu, papierosie.
Spędziłem z tobą więcej czasu niż z kimkolwiek.
Niszczmy się nawzajem, czule
zobowiązani.
Pytam: dlaczego niepalący
nie doceniają naszej samotności,
naszej niemądrej odwagi,naszego
żaru, popiołu?

[Nena]

Kazimierz Przerwa-Tetmajer: Szukam Cię.

"Szukam cię - a gdy cię widzę,
udaję, że cię nie widzę.

Kocham cię - a gdy cię spotkam,
udaję, że cię nie kocham.

Zginę przez ciebie - nim zginę,
krzyknę, że ginę przypadkiem... "



Jan Lechoń: "Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczy główną ... "

Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczy główną,
Powiem ci: śmierć i miłość-obydwie zarówno.
Jednej oczu się czarnych, drugiej-modrych boję.
Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje.

Przez niebo rozgwieżdżone, wpośród nocy czarnej,
Te one pędzą wicher międzyplanetarny,
Ten wicher, co dął w ziemię, aż ludzkość wydała,
Na wieczny smutek duszy, wieczną rozkosz ciała.

Na żarnach dni się miele, dno życia się wierci,
By prawdy się najgłębszej dokopać istnienia-
I jedno wiemy tylko. I nic się nie zmienia.
Śmierć chroni od miłości, a miłość od śmierci.

[Taka jedna]

Miciński LUCIFER
Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży,
lecący z jękiem w dal - jak głuchy dzwon północy -
ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy
iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy.
Ja komet król - a duch się we mnie wichrzy
jak pył pustyni w zwiewną piramidę -
ja piorun burz - a od grobowca cichszy
mogił swych kryję trupiość i ohydę.
Ja - otchłań tęcz - a płakałbym nad sobą
jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach -
jam blask wulkanów - a w błotnych nizinach
idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą.
Na harfach morze gra - kłębi się rajów pożoga -
i słońce - mój wróg słońce! wschodzi wielbiąc Boga.

* * *

J.Przybora

ŚMIERĆ ANIOŁA
Nad grobem szlachetnego pana

ni wdowa po nim zapłakana,

ni przyjaciele nie bywają już.

Lecz jakaś nieznajoma postać

nie może się z tym grobem rozstać

od zĂłrz porannych do wieczornych zĂłrz.



Czemu tak płacze , łka dlaczego?

Kim był ten obcy dla zmarłego?

Któş na pytanie to odpowie, któş...

Aż nagle z worka wyszło szydło-

wiatr targnął płaszczem, odkrył skrzydło.

Ach, to po zmarłym płacze Anioł Stróż.



W odwiecznych księgach i rocznikach

nie notowano nieboszczyka,

po którym by tak płakał Anioł Stróż,

po ktorym czuwałby przy grobie

i ciągle we łzach i w żałobie-

już mu bez niego istnieć ani rusz.



Nawet odrzucił nowy przydział-

czegoś takiego Bóg nie widział,

więc go ogarnia na Anioła gniew.

Stróż Anioł Boga się nie boi-

nad przyjaciela grobem stoi,

choć na niebiosach Stwórca marszczy brew.



Nad grobem jasna twarz Anioła,

a czarne chmury dookoła,

zza chmur wygląda gniewna Pana twarz.

Z odkrytą głową Anioł boso-

rozpaczy po człowieku posąg-

wciąż przy mogile jego pełni straż.



I pĂłty w Ĺźalu trwa serdecznym,

aż ulitował się Przedwieczny

i z czoła Jego gniewu obłok znikł.

I nieśmiertelnośc mu odbiera,

i pada Anioł, i umiera...



A nad Aniołem już nie płacze nikt.

[BiałaRóża]

Strasznie trudno wybrać jeden a nawet kilka... Na pewno zgodzę się z Asik z pierwszego postu co do wiersza "My z drugiej polowy XX wieku" tyle, że ja powiedziałabym, że to wiersz Małgorzaty Hillar (szukałam w internecie, wiersz pojawia się przypisany obu autorkom). Oprócz tego na pewno większość wierszy Szymborskiej, wspomniane już "Nic dwa razy", "Kot w pustym mieszkaniu" a także:

"Miłość szczęśliwa"

Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne,
czy to powaĹźne, czy to poĹźyteczne -
co świat ma z dwojga ludzi,
którzy nie widzą świata?

Wywyższeni ku sobie bez żadnej zasługi,
pierwsi lepsi z miliona, ale przekonani,
że tak stać się musiało - w nagrodę za co? za nic;
światło pada znikąd -
dlaczego właśnie na tych, a nie innych?
Czy to obraża sprawiedliwość? Tak.
Czy narusza troskliwie piętrzone zasady,
strąca ze szczytu morał? Narusza i strąca.

Spójrzcie na tych szczęśliwych:
gdyby się chociaż maskowali trochę,
udawali zgnębienie krzepiąc tym przyjaciół!
Słuchajcie, jak się śmieją - obraźliwie.
Jakim językiem mówią - zrozumiałym na pozór.
A te ich ceremonie, ceregiele,
Wymyślne obowiązki względem siebie -
wygląda to na zmowę za plecami ludzkości!

Trudno nawet przewidzieć, do czego by doszło,
gdyby ich przykład dał się naśladować.
Na co liczyć by mogły religie, poezje,
o czym by pamiętano, czego zaniechano,
kto by chciał zostać w kręgu.

Miłość szczęśliwa. Czy to jest konieczne?
Takt i rozsądek każą milczeć o niej
jak o skandalu z wysokich sfer Ĺťycia.
Wspaniałe dziatki rodzą się bez jej pomocy.
Przenigdy nie zdołałaby zaludnić ziemi,
zdarza się przecież rzadko.

Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej
twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej

Z tą wiarą lżej im będzie i żyć, i umierać.

i wiele, wiele innych róşnych wierszy...

[Asik]